33 yaşında olmak

• 3 gündür içinde bulunduğum fakat alışamadığım durum.
  
  sanırım 30 yaş sendromu diye bir şey varsa bu yaşta kendini belli etmeye daha meyilli oluyor. ya da bende öyle oldu ne bileyim.
  
  30 yaşını doldurduğunda pek anlamıyorsun orta yaşlara geldiğinin ciddiyetini, amaan canım daha geçen sene 29'dum hiçbir farkı yok deyip geçiştiriyorsun. 31 ve 32 de benzer şekilde, 30'a yakın olmanın rahatlığıyla geçiyor.
  
  ama 33 öyle değil. artık 30'a değil, 35'e daha yakın olduğun gerçeği dannnn diye kafana düşüyor. 2 sene sonra 35'sin işte, yolun yarısı. zaten zaman da çabuk geçiyor, ne kaldı ki şunun şurasında.
  
  ne yaptım bu vakte kadar, ne yapmak istiyorum, ne yapabilirim, ne hayalim kaldı elde avuçta, ne yapacağım sonunda gibisinden milyon tane soru kafamdan gelip geçiyor üç gündür. epeyce bir gelip geçecek gibi de görünüyor.
  
  o sorular gelip geçiyor bir yandan ama zaman da gelip geçiyor ve benim hiçbir şeye ne dermanım ne de inancım kalmamış gibi hissediyorum. geçici bir bunalımdır diye ümit ediyorum.