artvin

• geçen yaz macahel'de tatilimi yapmışım, hopa-batum üstünden istanbul'a dönmek üzere borçka-hopa minibuslerinden birine binmişim. minibüste en standart artvin/gürcü türküleri, hava tabii ki yağmurlu. hopalı amcalar muhabbet ediyor. çocuklu bir aile biniyor. biraz sonra şoför çok kısa bir mola veriyor. hemen bir şey alıp gelecek. bizim çocukların tuvaleti gelmiş belli. mızmızlanıyorlar. fırsattan istifade babaları tuvalete götürüyor. ama bir türlü dönmek bilmiyorlar. bütün minibüs en az on dakika onları bekliyoruz. en sonunda geliyorlar. şoför dahi kimse tek sitem sözü etmiyor. aklıma istanbul geliyor. metroda yürüyen merdivende durmaya bile tahammülü olmayan bizler geliyor. köyde tek derdimin komşunun ineğinin bizim fındıkları yemesi olduğunu hatırlıyorum. içim eziliyor. geri dönmek istiyorum. oysa check-in yapılmış, uçak gelmiş.
  
  halden anlayan insanların memleketi, memleketim.