boyhood

• insanın dikkatini çekmek, insanın algısını yönlendirmek için kullanılan en etkili yöntem nedir? mübalağa sanatı. en basit örnekle, bir markete gidip geldiğinizde dahi yorgunluğunuzu karşı tarafa inandırabilmek için aldığınız üç parça eşya o, bu, şu denerek beş parçaya çıkar; gerçekte on dakika beklediğiniz taksi yirmi dakika gelmemiştir sizin ağzınızdan çıkan hikayede. neden? çünkü karşı tarafı etkilemeniz lazım. özleminize, sevincinize, aşkınıza, öfkenize insanları ortak etmenin en tesirli yolu mübalağa sanatıdır. çoğu zaman farkına bile varamadığımız bu anlatıma bilincimizin altında bir yerlerde kendimizi çoktan inandırmış durumdayız.
  
  yukarıda açıkladığım sebepten ötürü bir şeyleri mübalağa olmadan anlamada, algılamada o kadar çok zorlanıyoruz ki mübalağasız bir anlatım gerçeğin ta kendisi olmasına rağmen gerçek olmaktan çok uzak geliyor bize. çünkü mübalağa içermeyen bir gerçek tesir de edemiyor!
  
  bir zamanlar anadolu'da gösterime girdiği zaman yaşamıştık aynı tartışmaları. filmin sonunda "ee, yani?" diyen öyle çok insan vardı ki; bu mübalağasız anlatımdan ötürü ne komiserin manda yoğurdu gerçeği ne arap'ın kavun gerçeği ne de muhtarın gasilhaneli morg gerçeği anlaşılabilmişti. boyhood'un da şu an aynı muameleye maruz kaldığı çok açık. olağanüstü fakat mübalağa içermeyen anlatımına "bir şey anlatmıyor bu" yaklaşımı üzüyor ama yadırgamıyorum.
  
  en iyi film oscar'ını kazanamamasıyla değer kaybedecek bir film değil boyhood. bunun hiçbir önemi yok. aksine bu mübalağasız hikayesiyle oscar'da bulunması bile ilginçti aslında. gerçi onun da bir açıklaması var. inanın bana bu filmdeki "12 yıl" muhabbeti olmasaydı bırakın oscar adaylığını boyhood'un varlığından bile haberdar olmazdık. siyaseti, sporu, sanatı ve yaşamının her alanı mübalağa üzerine kurulu amerika'nın bu filmin sahip olduğu tek ama muazzam "12 yıllık" mübalağasını kaçırması söz konusu değildi elbet. kaçırmadı da.
  
  bir zamanlar anadolu'da benim için inanılmaz bir filmdi. boyhood'la beraber uzun bir aradan sonra aynı tadı aldım tekrar. söyleyebileceğim son şey, kesinlikle kolay ulaşılabilen bir tat değil bu.