evde yalnızken hıçkıra hıçkıra ağlamak

• annemin biyopsi için gidip göğsünün alındığı gün yaşadım ben bu olayı...
  5 yaşındaki kardeşime, annem hastanedeyken annemin yokluğunu hissettirmeme görevi bana verilmişti. iyi anlaşırız kardeşimle... işte oyun oynadık biraz, çizgi film izledik derken uyuyakaldı bizim küçük... ben de oturdum başında izliyorum onu uykusunda. kulağım telefonda hastaneden gelecek haberi bekliyorum. ki ben sadece biyopsi için gidildi sanıyordum. neyse telefon geldi yarım saat sonra... babam birşeyi yok işte uyutuyorlar falan dedi. sesinden anladım bir terslik olduğunu... teyzemin kızı vardı annemin başında onu aradım, ondan aldım acı haberi...
  içime dert oldu öylece evde oturmak... derken bizim küçüğe baktım, annemi sayıklıyordu. uykusunda artık hissetti mi bilmiyorum ama ben kalakaldım öylece...
  20 yaşındaydım o zaman. hiç hissettirmemem gerekirdi kardeşime olayları ki asli görevim de buydu zaten...
  yavaş yavaş gözlerim dolmaya başlıyordu. dayanamayacaktım artık biliyordum hemen arka odaya attım kendimi. bir iki derin nefes aldım, sonra yerde buldum kendimi... durduramıyordum gözümdeki yaşları... yerden kalkamıyordum. 1 saat kadar kaldım yerde... hıçkıra hıçkıra ağladım küçük bir çocuk gibi. kardeşim ağlayarak uyandı sonra, ona yansıtmamak için yüzümü gözümü sildim, gittim yanına...
  erkekler ağlamaz derler ya... en büyük yalanın bu olduğunu o gün anladım ben.