atalay taşdiken

• keşke biraz arabeskleştirse, keşke biraz abartsa, keşke gerçek olamayacağını hepimizin fark edeceği şeyler de koysa şu filmlerine de bizi böyle saf gerçeğin karşısına bırakıp üzmese. çağan ırmak'ı şu yönüyle severdim: taşradan gelip metropolde kendini kabul ettirmiş ama metropoldeki kendini hâlâ kabul edememiş, taşralılığı üstünden atmış ama özünden atamayan adamı bir yönüyle aktarırdı. atalay taşdiken ise daha gerilere gidiyor. üstelik de bunları "vay be, ne zorluklardan nerelere.." şeklinde değil, "kardeş işte biz de bunlarla büyüdük, normal yani bunlar, oluyor" şeklinde yansıtıyor. acıklı olana değil de, bunun normal karşılanmasına daha bir üzülüyor insan da işte o zaman. ne bileyim, öyle değilse de bozmayın sözümü, ben izlerken öyle oluyorum işte...