when trumpets fade

• tipik savaş filmlerinden en büyük farkı içinde kahraman barındırmaması. karşımızda savaşta ölmek istemeyen, vatan millet sakarya moduna girmeyen bi adam var. arkadaşını vurup yola devam ederken de ölmüş bi askerin postalını giyerken de içi rahat. kimsenin kahramanı değil, kimseden kahramanlık beklentisi yok, kendi dalgasında.
  
  filmin yaşattığı sorgulatmalar baya iyi. böle bi durum olsa ben kendimi hep manning gibi düşünüyorum, savaş ama bi yere kadar, kendi canına tehlikeye atmadan. ama ne kadar doğru işte film bunu düşündürüyo. inanmışlığın etkisini de tek bi cümleyle acayip sağlam sekilde yüze vurabiliyo, daha n'oolsun (bkz: nobody dies)