unutulan

• okumuş olduğum en iyi öykülerden biri. oğuz atay hayranlığı sebeplerinden. korkuyu beklerken kitabındaki ikinci öyküdür.
  etkisinde çok uzun süre kalınabilir, ben okumayalı yıllar olmuştu, yine okudum, yanlış bir gündü belki de okumak için, şimdi yine garip bir ürperti, iç çekiş, yüz dökümünden de öte, utançla karışık tedirgin edici bir acı... çünkü ne zamandır ben de "kendi kendime konuşuyordum"...