çocukken tacize/tecavüze uğrayan insan psikolojisi

• bir kız öğrencim bundan 7 yıl kadar önce babası tarafından taciz edilmiş. 13-14 yaşlarına denk geliyor taciz vakaası. şu an babası bu sebeple hapiste. 12 yıl küsur kadar bir ceza almış. çıkmasına maksimum 5 yıl var ve iyi hal indirimi gibi bir şeyler olursa daha erken çıkacak.
  
  kızın ruh haline gelecek olursak; aşırı çekingen bir halde. bunun dışında psikolojik tedavi almış uzun yıllar. anne ve kız kardeşiyle iletişiminin çok güçlü olması, psikolojisinin bu zamana kadar bir nebze de olsa düzelmesine katkı sağlamış.
  
  ancak, babasının hapisten çıkacağı günden ölesiye korkuyor. "tekrar hayatımıza girmek isteyecek, beni nerede olursa olsun bulmaya çalışacak" gibi cümleler ağzından düşmüyor. neyse ki yaşadığı travmaya rağmen bir yuva kurmak istediğini ancak babasının yıllar sonra bu yuvayı dağıtmaya çalışacağını düşünüyor.
  
  olaydan sonra bir erkek arkadaşı olmuş. aynı muhitte oturuyorlar. yaşadığı çevrede insanlar bu durumu bildiği için, erkek arkadaşının durumdan haberdar olması uzun sürmemiş. cesaretini toplayıp ilişkinin henüz başında kendisi erkek arkadaşına bu durumdan bahsedemediği için kendisini suçlasa da erkek arkadaşı olayı duyar duymaz kendisinden ayrılmış. bu durum da öğrencimi etkilemiş durumda. bundan sonra olur da hayatına birilerini alırsa, bu sebepten hep kendini terk edeceğini düşünüyor.
  
  son olarak içten içe bir baba özlemi de yaşıyor. yolda yolakta baba kız gördüğü an ağlamaya başlıyor. kız çocuklar için babanın önemi ortadadır. hayatını kararmış ve bir daha toplanamaz durumda görüyor. "allah sabır versin" diye dua ediyorum çoğu zaman. birlikte oturup ağlıyoruz, içini döküyor, bunun onu rahatlattığını söylüyor çünkü şu an bulunduğu şehirde, olayı bilen kişi sayısı 2'yi 3'ü geçmez. bunu ona yaşatan şerefsizin de hapisten çıkar çıkmaz başına bir şeyler gelmesini o kadar çok istiyorum ki... potansiyel bir sapık, yıllar sonra aramıza karışacak yine.