yolun sonundaki ev

• oya baydar iyi bir yazar. toplumu değiştirmeye ve geliştirmeye çalışmasına rağmen karanlık ve istenmeyen yüzü olanların ve diasporaların ve azınlıkların ve sadece kaderinde ezilmek olanların anlatıcısıdır oya baydar. yolun sonundaki evde de tam olarak bunların hikâyesi var.
  zor bir kurgusu var kitabın. karakter sayısının fazla olması yetmezmiş gibi bir de tarih karmaşası var. 2016'lardan, 1942'lere ani bir dönüş,sonra 1970'lere yolculuk... ihtiyar ya da ölmüş olan bir insanın çocukluğu ya da ilk gençliğini getiriyor karşınıza. ta ki karakterleri içselleştirip kimin ne olduğunu iyice anlayıncaya kadar. bu dezavantaj yazara son yüzyılın neredeyse bütün siyasi olaylarını değerlendirme şansı veriyor. tarih dönüşleri okuyucuya başka bir sorun daha yaşatıyor, çünkü her bölüm başka bir karakterin ağzından anlatılıyor. karakterin kim olduğunu tespit edip ona göre anlamlandırmaya çalışıyorsunuz, böylece her karakteri ayrı ayrı iç sesinden dinleme şansınız oluyor.
  yazdıklarım gözünüzü korkutmasın, netice itibarı ile puzzle'ın parçaları yerine oturuyor ve anlaşılmayan hiçbir şey kalmıyor. benim tek eleştirim bazı olaylar artık o kadar didiklendi ki klişe olmaya başladı. yazar ne kadar ajitasyon yapmamaya çalışsa da bazı şeyler artık tekrarlanmaktan bayılttı. kitap söylediği her şeyi güzel söylemiş olmasına rağmen söylenmemiş bir şey söylemiyor. ama yine de kendini sevdiriyor, yüreğinizi burkuyor. ben sevdim...