yurt dışında yaşamak

• 6 yil 3 ay oldu new yorka tasinali. baslangicta 1 sene dil okuluna gider sonra donerim diyordum. sonra ona 2 sene yuksek lisans egitimi eklendi. o bitsin 1 sene buralarda is deneyimi yasar turkiyede ekmegini yerim diyordum. master biter bitmez suan esim olan guzellikle tanismistim. oda uzun 12-13 senedir burada yasayan bir turk kizi. ulkesine karsi inanilmaz bir ozlem vardi. ıkimizde 2-3 sene calisir sonra donus yapalim dedik. kazin ayagi oyle olmadi maalesef. yok gezi parki yok darbe yok ekonomik kriz yok ulkenin icinde bulundugu siyasi bunalim derken , geriye donmememiz icin gerekli butun kosullar yavas yavas gerceklesmisti.
  buraya geldigim ilk 4 sene turkiyeden bir suru akrabam arkadasim beni ziyarete gelmisti. simdi nasil gelsinler dolar almis basina gitmis. kendimi onlarin yerine koyuyorum.alsam 5bin tl maas. hangi avrupa ulkesine hangi amerika sehrine ziyarete gideyim o maasla. bir bira iciyorsun 30-35 tl. bir yemege gidiyorsun disarda 2 kisi ortalama 150-200 tl(orta sinif). bunlar gercekten deli paralar.burada new york da kari koca orta sinif maaslar aliyoruz. ve her sene tatilimize farkli ulkelere gidebiliyoruz. koseye debir miktar koyabiliyoruz. ıstediimiz yerde insan gibi yemek yeyip insan gibi icebiliyoruz.
  
  turkiye de hayatin sadece bir adamin dudaklari arasinda. sana birisi bir iftira atsa fetocu dese terorist dese dese de dese , bittin hayatin kaydi. herkes patlamaya hazir bomba. evden cikarken aksam saglam donecegin malum. anca kendi cevreni olusturursun belli yerlerde takilirsin belki oyle rahat huzurlu bir ortamin olur. ama neden kendimi kisitlamak zorunda kaliyorum ben bunu anlamiyorum. ben neden birisini elestirirken ulan acaba bunun sonunda bize birsey olmasin deme hissini yaratiyorum icinde. ıste galiba turkiyeye donmemi engellen dusunce aynen boyle yavastan yavastan butun vucudumu etkisi altina aldi.
  
  ailemi cok ozluyorum. ne kadar telefon ile konusursan kamera ile konusursan konus. yaninda olmak gibi olmuyor.arkadaslarinla da keza oyle. ama senede 2 hafta ulkene gidebiliyorsan ve tum sevdiklerini gorebiliyorsan. ailenin uyeleri de istedigi zaman seni gormek icin amerikaya gelebiliyorsa o zaman dengeleniyor ozlem hasret seviyen. neyse cok uzattim. yurt disi iyidir hostur ama sabir ister.resmen bildigin bir psikolojik saas yasiyorsun kendi icinde. bazi seyler hemencecik olmaz. eger 0 dan bir hayat kuracaksan benim gibi, yeri geldiginde -10 derecede benzin basacaksin, pizza dahitacaksin, komilik ve garsonluk yapacaksin. muhendis olarak ise basladiginda bile is cikisi ekstra gelir olsun diye 2. ise gideceksin. ama 5 senede oturdu hayatimiz duzene. 5 sene cekeceksin o sikintilari. keske ulkemiz canimiz turkiyemiz eskisi gibi olsa, insanlar anlayisli ve birbirleri ile kavga etmeden tartismayi bilse, sen ben oncu buncu olmasa. bizde insan gibi o guzel ulkeye kosa kosa donsek. ama olmuyor iste amk. ınsallah birgun hersey duzelir. eski guzel gunler gelir belki bir umut.
  
  ps:new yorka yolu dusen ya da dusecek olan arkadaslar yesillendirirseniz bir kahve yada bira iceriz beraber. saglicakla kalin...