hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

• çoğu erkek gibi küçükken futbol oynamayı çok severdim. cidden de iyi oynardım, mimar sinan mahallesinin en yetenekli çocuğuydum. mahalle maçlarında 3 yaş büyük abimlerin jenerasyonuyla bile maçlara çıkar ve bir şekilde maça damga vururdum.
  
  ancak ayaklarımın taraklı olmasından ötürü sürekli ayakkabım yırtılırdı ve tabi anneden, babadan fırça yerdik. dövmezlerdi ama kızarlardı ve yaşadığım yerdeki çingene çocukların kullandığı kara lastik ayakkabı almakla tehdit ederlerdi.
  
  çözümü ayakkabılarımı kendim dikmekte bulmuştum. erkek başımla 10 yaşında iğneyi ipliği alıp yırtılmış eski ayakkabılarımı dikiyordum. önce 1 saat ayakkabı diker sonra dışarda o ayakkabılarla dayandığı kadar futbol oynardım.
  
  30 yaşına geldim ama o günleri hatırladıkça küçücük parmak uçlarıma batan iğnenin acısını hala hissederim.