mutsuzluğun asıl sebebi

• ölümlü olduğunu bile bile kendini fazla önemsemek...
  
  nefs, tüm insanlığın en büyük kusurudur. bir hiç olduğunu kabullenirsen, mutsuzluğu da önemsemezsin ölene kadar. insan, nefsine köledir. tarihteki bütün ruhu olgunlaştırma yolları, buna semavi dinler de dahil, özünde nefsi köreltmekle alakalıdır. çünkü insanın en büyük açığının, temelde nefs olduğu çoktan ortaya konmuştur. "ben şunu bırakıyorum" diyebiliyor musun? nefsin üzerinde hakimiyet kurmayı öğrenirsin. bu yemekte tuzu bırakmak da olur, karşıdan gelen güzel kızı/erkeği incelemeyi bırakmak da olabilir. maksat hakimiyet kasların çalışsın. tamamlamak istediğin eksik yanını kimseye göstermiyor, bir tek sen biliyorsun. bunun eksiklik olmadığını ilan edebiliyor musun? nefsine hakimsin.
  
  nefs, ister. neyin yoksa onu en büyük hedef olarak görür ve onu ister. ona ulaşırsan, başka hedef bulur. bunu "şükredin"e bağlayacak kadar yüzeysel bakmadığımı anlıyor musun? iyi ve kötü hep göreceli. iyi ve kötünün olmadığı, başka yaşamı anlayabiliyor musun? hiçbir şeyi sen seçmedin ki kendini sorumlu hissedesin.
  
  ermek böyle bir şey. ben ermedim, erersem size de söylerim ama mutsuzluğun temel sebebinin nefs olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. hiçlik kurtuluştur. et gibi çürümeye hazır, dayanıksız bir malzemeden yaratıldığını bilmek ve her şeye "olabilir" diyebilmek, en önemlisi bunu kabullenip bünyeye yedirebilmek, rahatlık sağlar. ölüp gideceksin. fanisin. dünyanın en yeteneklisi de olsan, hatta bunu en iyi şekillerde kullanabilsen de, bir gün "hiç" olacaksın. sonunda sana bir şey kalmayacak. nefsini yenebilirsin. mutlu olmanı garanti edemem ama bir gün mutluluk ve mutsuzluğa takılmamayı öğrenebilirsin.