insanbul

• bir emre şimşek şiiri.
  
  beni çagirdin geldim mezarimdan kalkarak
  ölümüne asili yasamaktan korkarak
  istanbul ah!
  
  merhamet ve ilahi! sen ol sözümü kesen
  beni iki ses özler, biri yagmur biri sen
  istanbul dost!
  
  iki bin bes yüz yildir yas gününü kutlarsin
  gögsün milyonlarca mum, üflersen rahatlarsin
  istanbul yük!
  
  saçi daginik güzel! toplama etrafini
  yeter ki varoslarin çeksin fotografini
  istanbul sis!
  
  y a k a s i bir araya gelemeyen fukara!
  bir seyiyle besmele, her seyiyle bakara!
  istanbul sir!
  
  taksim! dedim do re mi sonra fa sol beyoglu
  insan dilendim; baktim h e y b e l i/adam dolu
  istanbul mesk!
  
  kizmazsan seni yanlis anlayabilir miyim
  dinleyebilir miyim dinleyebilir miyim
  istanbul his!
  
  avcun insan bollugu abdestini alirsin
  ellerin kimsesizlik yutkunmanla kalirsin
  istanbul nefs!
  
  bilseydim ellerinin ellerim oldugunu
  yazar miydim sanirsin sende her buldugumu
  istanbul kör!
  
  cahil olan ögretsin, âlim olan ögrensin:
  yattigim yer ankara, uyandigim yer sensin
  istanbul gör!
  
  rüyami nesne yaptim sultan mehmed’i ayna
  baktim, padisah oldum topkapi sarayina
  istanbul gül!
  
  içim misir çarsisi kumkapi balik hali
  damarimi kemirdi tokluga aç ahali
  istanbul hirs!
  
  benim disim/da deniz, senin için/de deniz
  disim, için... f e l s e f e! bogulmaya nedeniz
  istanbul us!
  
  vücudu mis gibi kir, kafasi sisen gebe!
  içindeki çocugu doguramayan ebe!
  istanbul ses!
  
  kuytunda tiner sesli bir çocuk yatiyordu
  azrail dudagina seni dayatiyordu
  istanbul son!
  
  seyreden seyredilir piyerloti’den seni
  eyüp alnini öper, eyüp sultan enseni
  istanbul kos!
  
  gölgem haritan senin; sehrim yok, harabenim
  adimi bulamazsin, imzami ara benim
  istanbul hey!
  
  sen bogazina kadar suya batmis bir sehir
  ben topuguna kadar sudan çikmis bir sair
  istanbul ask!