üzüntüden ölmek

• insanın defalarca ölebileceği düşüncesini pekiştiren his. kalbini parça parça öldüren... içinde sevdiklerini öldüremedikçe, onlara tahsis ettiği parçaları öldürerek yaşıyor insan bazen bunu. yıllar yılı "iyi" zannettiğiniz, her hatalarında, sizi her kırdıklarında içlerinde var olduğunu düşündüğünüz o iyiliğe sığındığınız, "yok ya, aslında iyi insan da o gün öyle ters bir ânına denk geldi"lerle büyüttüğünüz insanların aslında gerçekten "kötü" olduklarını idrak ettiğiniz o an mesela. sevdiğiniz, hadi sevdiğiniz de olmasın, "iyi" sandığınız insanların birine, belki bizzat size karşı kasıtlı ve örgütlü bir kötülük eylemine giriştiğini idrak ettiğinizdeki o boşluk hissi. zamandan kopuyorsunuz. bir uğultudan ibaret kalıyor çevrenizdeki dünya. aklınızda, kalbinizde ne varsa donup kalıyor. zaman, sizi dışına atıyor. zamanın akışından kopmak, ölüm değil de ne ki? mutluluktan da oluyor bazen, evet. ama üzüntüden ölmek de gerçek.