• uzun zaman önceydi: arkadaşların evdeki hayvanlarına ıvır zıyır almak için eminönü'ne gitmiştik. hiç bir zaman, evi bir hayvanla paylaşmak düşüncesinde olmadım; büyük sorumluluk, zorluk olarak görmenin yanında; kendi doğalarında yaşamalarını, kafeslere kapatılmamalarını düşündüğüm için belkide.
    dükkandayken gözüme bir kuş ilişti; sarı bir kuş, bir kanarya. kafesin bir kenarına çekilmiş, öylece duruyordu. yanına yaklaştım, bir tuhaflık olduğunu görüyordum ama ne olduğunu anlayamıyordum. birden gözüme ilişti; çöp gibi bir bacak, ayaksız. kuşun ayağı parmakları yoktu, yerinde, hafif ödemli ve kurumuş kandan oluşan minicik bir topak vardı.

    dükkan sahibi yanıma geldi: " bu kanaryayı birileri almıştı; kafeslere tül takıyorlar ev kirlenmesin, diye, çok tehlikeli, kuşun ayağı takılmış kopmuş... yazık!... alanlar; biz sağlam kuş istiyoruz, buna bakamayız, diyerek getirdi. eğer isterseniz size çok uygun bir fiyata veririm" dedi...
    ...dondum...
    " nasıl yani? aldıkları hayvan sakatlanınca geri mi getirdiler? bunlar insan mıydı?" dedim. sonra da" neden şaşırıyorum ki " sadece insanlar bunu yapabilir, en vahşi hayvanlar bile yapmaları gerekeni yaparlar. onlar için proğramlanan neyse onu, ne daha fazla,ne daha eksik" dedim.

    "sarı pamuk" ile böyle başladı masalım. bir dolu malzeme aldım. kafes, yem, ilaç, ıvır zıvır. kuş bakan insanlar arandı, bilgiler alındı.
    tek ayakla idare ediyor gibiydi; fazla uçmuyor, hiç ses çıkarmıyor ama yaşıyordu.

    yaşıyorduk. o kopan ayağını, ben, sırtımdan kalbime saplanan çatalın açtığı, derin oyuğu iyileştirmeye çalışarak yaşıyorduk...

    çok uzun zaman geçmedi. aylar belkide? bir gün pamuğun ayağında kanama olduğunu gördüm, halsiz, bitkin gibiydi. birilerini aradım" bi yerlere takılmıştır, engelleyemezsin, açık yara, neden aldın böyle bir hayvanı" dediler. daha çok üzüldüm. iş gitttkçe ciddileşmeye başladı, kafesin içinde hareketsiz yatıyordu, artık uçamıyordu, basamıyordu. bir akşam vakti; bin tane insan aradım, birileri araya girdi, en yakın kliniğe gittik. doktor beni beklemiş. herkesin kedisi, köpegi var, ben, elimde bir kafesle girdim içeriye " lütfen, yapılabilecek bişey varsa yapın, acı çekiyor mu?" dedim.
    " çok üzüldüğünüzü söylediler; kanaryalar çok hassas kuşlardır, yarası enfekte olmuş, bu kuşlar o kadar ürkektir ki, bakmak için ona dokunduğunuzda korkudan ölürler, isterseniz şansımızı deniyelim, zaten yapacak çok fazla bişey yok" dedi.

    ben, kendi yaralarını saracak kolları olmayan, ben, hiç bilmeden, dokunduğunda yüreği dayanamayacak ayaksız bir kuş sevmiştim...
    ağlıyordum. hiç durmadan ağlıyordum.
    "deneyelim" dedim.

    pamuğu avuçlarıma koydular; ilk kez dokundum ona, öylece tuttum, yüreğinin çarpıntısı ellerimi dövüyordu; uzun bir koşunun ardından yorulan yüreğin çırpınması. yarasına pansuman yaptı doktor. kuşum ölüyordu, herkes biliyordu ama bana bir şey söylemeden başımda bekliyorlardı. sonra bir kaç kez daha çırpındı, derin bir nefes aldı, düşmesin diye azcık daha tutundum ona sıcacıktı. başı bir yana düştü.
    tık...!
    öldü.

    odada bulunan herkes benimle ağladı. kuşumu sarıp verdiler bana. geceydi. kızları aradım, geldiler.
    artık susmuştum. herşeyi onlar hazırladı. evin karşısındaki bir binanın önündeki ağacın altına gömdük, sarı pamuğu.

    öğrendim ki: ürkek bir kuşu avuçlarında tutmaya çalışırsan, sevgine verdiği yanıt, yüreğinin susması olacaktır.

    adının, sarı pamuk, olmasına sebep olan, derin oyuğumun sahibine yazdım.
    "sarı pamuk,
    kuşum öldü"
  • bir ismet özel şiiri.

    kuş damdan düşünce
    sarışın bir yürüyüşüdür artık ölümün
    bir yağmurdur açılan kuraklığa
    bir yağmurdur kulübesi nisandan
    ve onun ayaklarına dolanan o gökyüzü
    kansız yüzleridir diri kuşların
    kuş düşünce damdan

    kuş düşünce damdan
    kızlar saçlarıyla ölümü düşünürler
    uzun bacaklı tanrılar koşuşur sokaklarda
    kuş öldü herkes mi arıyor
    gençlik mi yürüyor herkese ve mi arıyor
    onun gözlerini satılan çarşılarda
    kuş öldü kanadının altındaki o yara
    yağmurun karanlığını getiriyor geceye
    yağmurun ırmaklarını getiriyor geceye
    kuş öldü
    küçücük bir yorgunluktu ölmeden önce

    öldü, kim ısıtır artık onun ellerini
    suların aynasında üşüyen ellerini
    suların saygısıyla üşüyen ellerini.

    (1962)
  • bana simon garfunkel'den sparrow adlı şarkıyı hatırlatır.

    "...küçücük bir yorgunluktu..."
  • içinde tarifi imkansız imgeler barındıran mükemmel şiir. bir el düşünün ki suların saygısıyla üşüyor, yok arkadaş bunu tarif edemiyeceğim ben, bu sadece hissedilebilir, anlatılamaz.
  • hüstadın ergen yürüyüşünde hiçbir şey anlatmadığı, iki imge bol kakofoni ile yazdığı şeyh uçmaz mürid uçurur şiirlerinden bir tanesi. anlamış gibi yapmayın çünkü bir şey anlatmıyor, anlatamıyor. daha çok hem dilini hem de anlamını aradığı erken dönem denemelerinden birisi.

    yağmur bir doğa olayı olarak öyledir; her şair ekmeğini yer yağmurun. aklı başında bir yağmurlu şiirini arıyorsanız olmuşlardan toplayın ve "bu yağmur" şiirine ilerleyin. burada bir şey yok zira

    (bkz: zira nedir)
  • şu umutsuz günlerde aklıma gelmiş olan ismet özel şiiridir. bir kez daha paylaşalım.

    "kuş damdan düşünce
    sarışın bir yürüyüşüdür artık ölümün
    bir yağmurdur açılan kuraklığa
    bir yağmurdur kulübesi nisandan
    ve onun ayaklarına dolanan o gökyüzü
    kansız yüzleridir diri kuşların
    kuş düşünce damdan
    kuş düşünce damdan
    kızlar saçlarıyla ölümü düşünürler
    uzun bacaklı tanrılar koşuşur sokaklarda
    kuş öldü herkes mi arıyor
    gençlik mi yürüyor herkese ve mi arıyor
    onun gözlerini satılan çarşılarda
    kuş öldü kanadının altındaki o yara
    yağmurun karanlığını getiriyor geceye
    yağmurun ırmaklarını getiriyor geceye
    kuş öldü
    küçücük bir yorgunluktu ölmeden önce.
    öldü, kim ısıtır artık onun ellerini
    suların aynasında üşüyen ellerini
    suların saygısıyla üşüyen ellerini."
  • yağmurun karanlığını getiriyor geceye; kuş öldü. küçücük bir yorgunluktu ölmeden önce #şopen
  • iktidarsızlık.
  • ismet özel sevmemin nedenidir.

    [kuş öldü
    küçücük bir yorgunluktu ölmeden önce ]
  • (bkz: kuslarin olumune siir yazmak)
hesabın var mı? giriş yap