osmanlıca

• türkçe ile alakası olmayan, elitlerin oluşturduğu saray dilidir. içinde bolca arapça-farsça kelime ve dilbilgisi kuralı barındırır. halkı aydınlatma gibi bir amacı yoktur. o yıllarda üst sınıflar kullanınca, kendilerini alttakilerden daha iyi hissetmelerine yaramıştır. seçkincidir. türk milli kültüründen kopuktur. yabancı kelime kullanmayı edebi-akademik üstünlük zanneden sahte aydınlar bu elitçeyi pek bir sever.
  
  örnek;
  
  hengâm-ı şeb ki küngüre-i kasr-ı âsmân
  zeyn olmış idi şu’lelenüp şem’-i ahterân
  hayl-i kevâkib içre yanup meş’al-i kamer
  sahn-ı semâda rûşen idi râh-ı keh-keşân
  
  dest urmış idi kilk-i şihâba debîr-i çarh
  tugrâ-nüvîs-i hükm-i hudâvend-i ins ü cân
  bezm-i felekde urmış idi zühre sâza çeng
  ‘ayş u safâda hurrem ü handân u şâdmân
  
  bu çarh-ı çenberîde tutup devr usûlini
  deffâf-ı mihr kılmış idi çihresin nihân
  bir tîg-i zer-nişân ile girmişdi ‘arsaya
  şemşîr-bâz-ı ma’reke-i sahn-ı âsmân
  
  tedbîr-i mu’zamât-ı umûr-ı cihân içün
  yakmışdı şem’-i fıkreti bircîs-i nükte-dân
  bâlâ-yı çarh-ı heftüme keyvân-ı kühne-sâl
  oturmış idi niteki hindû-yı pîl-bân
  
  âyâ bu zîb ü zînet-i ‘âlem nedür diyü
  ‘ibret göziyle nâzır iken dehre nâ-gehân
  etrâfa saldı şa’şa’asın gûşe gûşe mihr
  oldı ufukda mühr-i süleymân gibi ‘ayân
  
  baki