sevmek de yorulur

• bir cahit zarifoglu şiiri..
  
  "bir adam bir kadın var içimde iyice anladım
  bana bunu sessizce anlatıyorlardı
  bir yerde onların yönlerinden
  alımlı bir zarf katlanmıştı uzaktaki
  bulvarların geceye vurdukları
  çağırmasız kır günlerini zararsız akrepleri
  uzunlamasına yaşayıp yatay bir çocukla kalkan
  bir sürü alışkanlıklar taşıyan
  insanlığımızın gülüşü yalnızlar çarşısında
  çağrılmış gümüş seslerini aynadaki yüzlerin
  başkası sevsin diye en seçkin yerine
  bir şal gezdirirdi
  insanlığımıza birşey getirirdi yalnızlara
  
  bir sen varsın hep saçların ağzın
  bir merdiven hücresinde
  uzak çağrışımlarla koşardın ya bensem
  senin sonsuz gelişinle
  saçından tanıyor gülüşünden kaçıyor
  eğilip başını içlerimden geçtiğin zaman
  uzağa bir yolcuya karşı çıkar gibi
  artık gecikmiş alışıldığım gidişinle
  davranılmaz üstünde durulmaz
  hiçbir tüfeğe gelmez kekliksem
  
  yüzün soygundan geçmiş öyle bir yerde
  durmuş ki bakışın boynun bozgun
  üstünden bir nehir geçer gibi
  ya gecedir ondan ya bulanık sudan
  bir hasta gibi ağrımaktasın
  
  gelişini aldım onu nasıl harcadım
  denizden bulanıp okyanusa
  selam çakan vapurun
  aman o ne güzel o nasıl
  sevindik adımına birden parka çekildik
  ve birden nasıl bayram bıyıklı
  bir yaylım herkesin yaydığı bir merhabayla
  eğip başını içlerimden gittiğim zaman
  uzağa bir yolcuya çıkar gibi
  
  selini üstüme çektin önce
  camdan bir mektup dolabının
  üstüste sayısız koridorunu yüzüme yakın
  başını duvara değdirmiş bir benzetişle
  jozefka benzeri bir bakışındı
  ya da konuşmayı kesip aman sen
  öyle bir gittin ki benimle
  
  piknik beni sana verdi önce
  
  gelişen güneş yalnızlıktan
  bir göze
  eski ellerin
  ve çağlarınla birşeye uzanmış etin
  ve hançerinle zamana saf durmuş
  son gidişindir bu
  
  bunların hepsi beni çağırıyorlar sevinçlerimden
  biri denizdir uzun boylu gürültüsüyle
  zaten hangisi kavak zürafası değil
  biri bütün yan odaları bekler
  kuşkulu geçer camlardan
  ve bırakır yerini bir koridor bekçisine
  
  haydi sen bütün onlara git benimle
  son sigaramdın
  gidişin antinikotin
  
  birden birşey mutlu piyano çalıyor
  elleri iki çeşit durgun
  gerçi çıkmıyor gelenlerin karanlığa duranların
  suya inen sesleri
  
  tam şimdi denizinle
  bir çakıl taşına yaklaşıyor
  kuma çok yakın bütün kesitlerinle
  bakıyor ve bunalıyorsun
  
  tam şimdi ipe koşan
  beni elleriyle alkışlayan
  ağrıyan bir gün geliyor"
• lisede bir sınavda maruz kaldığım ve 30 puanımı heba eden şiir.
  
  "uzak çağrışımlarla koşardın ya bensem
  senin sonsuz gelişinle
  saçından tanıyor gülüşünden kaçıyor
  eğilip başını içlerimden geçtiğin zaman
  uzağa bir yolcuya karşı çıkar gibi
  artık gecikmiş alışıldığım gidişinle
  davranılmaz üstünde durulmaz
  hiçbir tüfeğe gelmez kekliksem"
  
  anlayan beri gelsin. bu ne biçim şiir yahu? başı sonuna uymuyor. sanki her mısra farklı bir şiirden alınmış gibi. hadi "tüfeğe gelmeyen keklik" söz grubu ile bağdaştırma yapılmış olsun. siz hiç hayatınızda uzağa bir yolcuya karşı çıktınız mı? peki "alışıldığım gidişin" nedir? belki de sorun bendedir, zaten bbc'nin testinde feminen yüz seven empati ve sistemize özelliği yüksek %25'lik bir kadın çıktım. bırakıyorum bu işleri.
• ilhan berk'in güzel bir dizesi var;
  
  '' özlemekten yorulur mu insan? yoruluyor işte, söyleyemeyince. "
  
  acz uyarlaması yaparsak;
  
  '' sevmekten yorulur mu insan? yoruluyor işte, söyleyemeyince.''
  
  bence çok güzel oldu da..
  şiir nimettir. kelimelerle oynamayalım.
• cahit zarifoğlu dışında kimse bu şiirin naifliğini tam olarak anlayamayacağı için, sanırım bu şiir bizler için hep dünyanın en anlaşılmaz/güzel şeyi olarak kalacak.
• zarifoğlunun bu şiirinde insan "imgeleminde"kayboluyor.şairin dünyasında kendimizi buluyoruz.
  "bir adam bir kadın var içimde iyice anladım"
  "artık gecikmiş alışıldığım gidişinle"
• " ya seni seviyorum da, seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum.." diyen mükremin çıtır'ın cümlelerinin edebi olarak uyarlanması gibi bir şey bu şiir.
  
  sevmek yorulur. siz hazırsınızdır, yine, yine, yine... ama sevmek yoruldu mu işte onun çıkışı pek yoktur.
  
  "bir adam bir kadın var içimde iyice anladım"
  
  şiirin giriş cümlesindeki hassasiyetinden öperim zarifoğlu. bu nimeti senden başka kimse anlamadı. sen öldün, artık kimse anlamayacak.
• bir zarifoğlu şiiri..
  attila ilhan' ın dediği gibi " sevmek kimi zaman rezilce korkuludur."
  korkarsın.
  
  "ne yapsam, ne tutsam , nereye gitsem" dersin,
  
  " durup köşe başında deliksiz dinlesem" dersin .. dersin de dersin..
  
  fakat yoruldu diyemezsin , demezsin.
  sevmek yorulmaz, yorulan sensin.
  
  not:şiirin adına binaen yazdım.. şiiri genel olarak anlamakta çok zorlanıyorum. şair isminin hakkını verip kişiyi acz'e düşüren bir şiir yazmış.
• bir vakit söylendi bu bana. şiir çok severim de bu söz, nasıl ifade etsem, sitemkârım çok. bir sevgi yoktu ki yorulsun. buna adım kadar eminim artık. başka sevgilerdeki yorgunlukların acısı olmayacak kişilerden mi çıkıyor acaba? acı bir gülüş dudağımın kenarında...
  sorsam söyleyene, abartıyorsun der. anlatsam, abartıyorum sanılır. insanın gönlüne bir çiçek ekip, o çiçeği koparmak nasıl bir şeyse öyle bir şeydi işte. basit ama kırılgan.
  
  bana sorsan sevmek yorulacak bir şey değil. yoruldu diyelim, dinlenir biraz. hem iki sevmek bir olunca o yorgunluğun tozunu attırırlar.
  
  şimdi solgun bir haziran bitişinde, artık son vermek adına bu yazı.
  bana söylendi bu. alınmıştım çok. bana ait olmayan bir şeye alınmıştım ve üzgünüm ki etkisi çok fazlaydı. sevgi yoktu. ne söyleyende ne de bende.
• "gelişini aldım onu nasıl harcadım
  denizden bunalıp okyanusa
  selâm çakan vapurun
  aman o ne güzel o nasıl
  sevindik adımına birden parka çekildik
  ve birden nasıl bayram bıyıklı
  bir yaylım herkesin yaydığı bir merhabayla
  eğip başını içlerimden gittiğin zaman
  uzağa bir yolcuya çıkar gibi
  
  selini üstüme çektin önce
  camdan bir mektup dolabının
  üstüste sayısız koridorunu yüzüme yakın
  başını duvara değdirmiş bir benzetişle
  josef ka benzeri bir bakışındı
  ya da konuşmayı kesip aman sen
  öyle bir gittin ki benimle..."
  
  - cahit zarifoğlu
• “gelişini aldım onu nasıl harcadım”