zeytin ağacı (dizi)

• hiçbir beklentim olmadan izledim ve çok beğendim. özellikle metin yazarlığı. oyunculuklar da bana o kadar batmadı. hatta eleman şarkı söylerken hanıma "oha çok iyi söylüyor adam" dedim, meğer şarkıcıymış. oyunculuğu da fena değildi bence. düz şarkıcıyı alıp kamera önüne koyup oynatmamışlar, bir eğitim almış belli.
  
  hikayedeki nesilden nesle aktarılan travmalar kısmı beni özellikle etkiledi, sanırım göçmen bir ailenin çocuğu olmamdan dolayı öyle. gerçekten de her nesilde alınan darbeler çocuklara, sonraki nesillere illa ki nüfuz ediyor, bazı yaralar onlarda da açılıyor. işin spiritüel tarafından bağımsız somut bir gerçeklik bu. babasız büyüyen bir oğlan çocuğu, kendi çocuklarını da biraz babasız büyütüyor. canını kurtarmak için yerini yurdunu terk eden ailenin çocukları da yersiz, yurtsuz, köksüz olmaya meyilli oluyor. yokluk çeken nesillerin torunları da gelecekte belki hiç yaşamayacakları bir yokluğun gölgesinde yaşıyorlar.
  
  böyle bakmak biraz da hafifletiyor. yani en çekirdek kusurların bile biliyorsun ki aslında tamamen senin kusurun değil, bir kısmı miras. genetik de değil, nasıl yetiştirildiğin üzerinden.
  
  uzun yıllardır bizim sülalenin hikayelerini merak edip araştırıyorum, bir sürü de şey buldum, bağlarımızın koptuğu akrabalar buldum, yeni hikayeler öğrendim. hep başkalarının ilginç hikayeleri peşinde koşuyormuş gibi hissediyordum ama aslında kendi hikayemin de parçalarını aradığımı da fark ettim. hatta başka nesillerde kalmış kendi parçalarımı.