• brian eno'nun harold budd ile birlikte kaydettiği ambient destanı. ambient 1 music for airports ile ambient müzik adlı tarzı tanımlayan, adlandıran ve çok da iyi eden eno'nun şahsen en sevdiğim albümü "ambient 2: the plateaux of mirror"dır. 40 dakikalık, 10 şarkılık albüm öylesine sade, ama bir o kadar da güçlü ve etkilidir ki, yaratıcı olmak için zorlayıcı olmanın gerekmediğinin sanat tarihindeki en önemli örneklerinden biri olarak gösterilebilir.
    harold budd'ın sakin piyanosu albümün gidişatı için daha ilk şarkıda* bir fikir verebilir, ancak eno'nun elektronik aygıtları da şaşkınlık yaratacak kadar güzeldir. dinlerken nerede olursanız olun farketmeyecektir; müzik sizi ve çevrenizi sarar ve havasıyla içinizle, kendinizle bütünleşmenizi sağlarken, güzelliğiyle de sizi dış dünyadan soyutlar. ambient müzik buna denir zaten, çevreye uyum sağlar; ister odanızda sakin sakin oturup çay içiyor olun, isterseniz bir f1 aracında saatte 300 km. hızla yol alıyor olun, pek bir şey değişmez. ambient müzik, hele bir de kaliteli ise, rüyayı gerçeğe, dünyayıysa hayallere dönüştürür. "ambient 2: the plateaux of mirror", özellikle de albümün o tadından yenmez isim şarkısı* öylesine dehşetengiz, güzel ve dingindir ki, ambient tanımına en çok uyan müziğe sahiptir ve sanırım hep de öyle kalacaktır. abarttıysam mazur görün, bu, cennetin müziğidir.
hesabın var mı? giriş yap