• beethoven'ın 4 bölümden oluşan la majör sonatı. özellikle tezatlarla örülü ilk bölümü dikkat çekicidir (bana biraz pathetique'in üçüncü bölümünü hatırlatır bu yanıyla). hem solist olan çello, hem de eşlikçi olan piyano için enstrümanların olanaklarını iyi kullanan partisyonlar yazılmıştır. aslında bu beethoven sonatlarının neredeyse tümü için söylenebilecek birşeydir (keman-piyano; çello-piyano sonatları). bu nedenle her iki enstrümanda da hem aletlerine hem de beethoven müziğine hakim insanlar olmadıkça iyi bir yoruma ulaşmak mümkün değildir.

    benim şu ana kadar dinleme imkanı bulduğum ikililer pierre fournier-wilhelm kempff ve jacqueline du pre- daniel barenboim. aslında her ikisi de gayet akıllıca oluşturulmuş ekipler.

    kempff klasik beethoven icrasının hiç şüphesiz üstadıdır, fournier'nin ölçülü yaklaşımına eşlik edecek daha uygun biri herhalde düşünülümezdi. ölçülü, dengeli bir yorum ortaya çıkmış.

    diğer ikili daha çağdaş, daha uçlara yaklaşmaya meyilli iki icracının bir araya gelmesiyle oluşmuş durumda. aynı zamanda karı koca olmalarının da avantajını kullanarak çok uyumlu bir yorum meydana getirmişler.

    remembering jacqueline du pre belgeselinde john barbirolli, do pre için, “onu aşırıya gitmekle suçluyorlar, insan gençken bunu yapmazsa yaşlandığında ne yapar?” gibi birşey söyler. sonatın birinci bölümü tam da bu uçlara meyilli du pre icrasına uygundur ve sanırım du pre’den kalanların içinde onun yorumculuğuna dair en fikir verici kayıtlardan biridir bu. tezatlarıyla hafif iç burkan bir yorum...
hesabın var mı? giriş yap