dayansın ehl-i kubur

• sağlığında etrafındakilere rahat ve huzur vermeyen, ortalığı birbirine katan, hırçın ve huysuz insanlar öldüğü zaman, arkalarından söylenen bir deyimdir.
  
  tam olarak a$ağidaki dizeler söylenir.
  
  "ne kendi eyledi rahat, ne halka verdi huzur,
  yikildi gitti cihandan, dayansin ehl-i kubur."
  
  bu deyim aslinda $air ve devlet adami olan halet efendi öldüğü zaman "arif pa$a" tarafindan söylenmi$tir.
  
  halet efendi, sultan 2. mahmut devrinin kurnaz, zalim ve hirsli devlet adamlarindandi. sultan'in iktidari devrinde sadrazamlardan daha çok rol oynami$, pek çok devlet adaminin azline katline ve sürülmesine sebep olmu$tur.
  
  gençliğinden itibaren devlet katinda sürekli yükselerek önemli görevlerde bulunmu$tur. padi$ahin gözüne rahatlikla girmi$tir.
  di$ politikada iyi sonuçlar vermeyen bazi yaptirmalari ve padi$ahtan gizli i$ler çevirince sürgüne gönderilmi$tir.
  
  (bkz: ehl-i kubur)