kurtuluş lisesi ^*

• istanbul - kurtuluş'da bulunan lise..
• ankara - kurtulus'ta bulunan lise.
• istanbul'dakinin sloganı eski müdür yakup eyüboğlunu deli ederdi...
  kukuku! lilili! kurtuluş kurtuluş lisesiiii!
  (bkz: kuku)
  (bkz: lili)
  
  bir de kulis adında tiyatro topluluğu vardır. her sene ödül alır.
• (bkz: kulis)
• antakya'nın en eski liselerinden, sümerler mahallesindedir. gençler arasında kudurmuş lisesi olarak bilinir.
• 2001 yılı mezuniyet balosu davetiyesinde "kurtuluştan kurtuluşumuzu kutluyoruz!" yazan lise
• felsefe için yanıp tutuşmanıza sebep olacak nalan avcı adlı muhteşem bir öğretmene sahip okul.
  ayrıca son iki yıldır undead yakub eyuboglu'nun müdür falan olmadığı lakin onlarca asrı devirmiş bedeninin halen koridorlarında gezinmekte olduğu okul.
• vizontele tuubada ankara versiyonunun adı geçmekte (kütüphaneye kitap yardımı yapmasıyla) ve her ne kadar istanbul versiyonu mezunu olsam da göğsümü kabartan lise.
• nalan avcı gibi muhteşem bir psikoloji-felsefe öğretmenine sahip okul.ayrıca her cinsden (evet,hem de her cinsden) öğretmenin mulunduğu okul.nazi ss'i şükran hanım,tek kollu ama dev adam sinan hoca ve tabi rehberlik hocası uğur manay.
  özler oldum..
• ve tüm liseler kurtuluş lisesi
  
  aslında
  zamanı ağlatan bir ayrılığın öyküsü bu
  yasak çerçevelere asılmış fotoğrafların
  yakalanmış günlükler kadar masum bakışların
  ve aynaların
  ve ilk aşklarda yanan karların
  hiç kimseyi anlatmayan, herkesin öyküsü bu.
  herkesin bir kurtuluşlisesi
  bir de aynalara bile ağır gelen ayrılıklar vardır.
  herkes ağlarken yalnız
  gülümserken arkadaşıdır yüreğinin
  kurtuluşlisesi on beş yıllık kırmızı karanfilim
  hep yakamda taşırım kalabalıklar beni tanısın diye
  hep düşünürüm anlatamam
  içimde açan çiçekler kadar özgür
  içimde gözlerini gezdiririm başı okşanmış çocukların
  kurtuluşlisesinde bir delikanlı tanıdım
  iki yüzlü bulutların yağmurlarına
  sevdiği kızın saçlarına isyan ediyordu
  isyan ediyordu yağmalanmış şehirlerin saçaklarına
  sırılsıklam bir aşkla isyan ediyordu
  yaşamın üstüne devrilmiş depremlere
  bir delikanlı tanıdım kurtuluş lisesinde
  yiğit bir yürek gibi almış koynuna yoksulluğu
  acemi bir avcı gibi çaresiz
  çıkışını bekliyordu sevdiği kızın
  bir kız tanıdım kurtuluş lisesinde
  öyle güzel gözleri öyle yabancı yağmurlara
  sevilmekten başka yalnızlık tanımayan kuşları
  bir kurşun gibi ağır
  köşelere saklanmış saksılar gibi sağır
  senfonilere anlatıyordu ağaçların altında
  eski bir gazete sayfasından yırtılmış
  vefasızlığa dair bir söz gezdiriyordu defterinin arasında
  yağmur alabildiğine yabancıydı
  alabildiğine yabancı düşlerinde köpüren deniz
  kurtuluşlisesinde bir kız tanıdım
  bir şiirin dizesi gibi yıldızlara karışmış
  hüznün annesiydi aslında gözlerindeki
  gözlerini bana vermiyordu
  kurtuluşlisesinde martılar gibi gelir acılar
  içinde karanfiller ölmüş evlere giderim en çok
  hayatın son sözüdür bu
  hayatın son sözü, gözlerine mil çekilmiş bir acıyı yaşatır içimde
  kurtuluşlisesinde son zil çalınca
  son aydınlık da uğurlanır göçmen kuşların geldiği yerlere
  kimileri evlerine gider öğrencilerin
  kimileri doymamıştır yalnızlığın dansına
  artık her rüya bir kaldırımın arkadaşıdır
  her telefon ucunda sen olan masaldır artık
  son zil çalınca, görmelisin, papatya gibidir yüzler
  bir ırmağın öyküsü gibi dağılırkurtuluşlisesi
  akşamın alnına düşen yağmur taneleri gibi
  her evde titrek bir anne yüreği vardır
  gözlerini pencerelerden ayırmayan
  son zil çalınca, yağmalanmış ruhumla baş başa kalırım
  gözlerinin değdiği yerler vardır benim için
  bütün denizler bulanık, bütün ırmaklar karlı bir geceye ağlar
  bütün bir ömür biriktirdiğim kuşlar
  bir anda, bilinmez bir karanlığa uçuşurlar
  
  kamil aydoğan