never to return

• (bkz: elgar viyolonsel konçertosu)
• darren korb'un supergiant games için yaptığı her albümünde mutlaka bir climactic beste bulunur. diğerlerine oranla bir tık daha temposu düşük olan transistor'da bile özellikle "ikinci perdeyi" konu alan parçalar bu ulamda toplanabilmektedir. bastion'dan bahsetmiyorum bile, baştan sona tempo doludur. bir de pyre var elbet, hades'ten hemen önce.
  
  aslında pyre'ı yıllar önce satın almıştım. o zamanlar totalbiscuit hayattaydı ve pyre incelemesi ardından pyre ile ilgili tüm kuşkularım ortadan kalkmıştı. bir süre de oynadım ancak araya hayat girdi, belki bir sürü başka şey ama eninde sonunda pyre'a döndüm. supergiant games bir oyun yaptığında, aslında satın alacağınız şey bir oyundan ziyade her şeyiyle bir bütün oluşturan deneyim olacaktır. o yüzden pyre'ın müziklerine hiç dokunmadım bu zaman zarfında.
  
  her neyse, uzattım konuyu ancak never to return ve türevleri, darren korb ve ashley barrett'ın pyre için besteleyip güzelim sesleriyle eşlik ettikleri parçalardan birisidir. öyle ki, the essence benim için kalp atışlarını hızlandırıcı etki yaratır, the fate pişmanlıklarımı hatırlatır ve the pyrehearts bana umut verir.
  
  günün sonunda, supergiant games bir oyun yaptığında ben onu satın alırım. ve hayatımın geri kalanını darren korb besteleri dinleyerek geçirmeye devam ederim.