amaderyaiyiydi

şişman kızla sevgili olan erkek

açılın , ben doktorum.

yok lan ama gene de yanaşın, size yansız, tarafsız şişman bir kızla sevgili olmayı anlatayım , çünkü o adam benim.

bizim ilişkimiz 7 sene önce başladı. hala da devam ediyor çok şükür. o zamanlar bizim kız daha 18 yaşında ben de 21 yaşındaydım. baya fit görünüyorduk desem yeridir.

gözünüzde canlanması açısından, biz başlarken ;

ben 1.75 boy kg 70 kg filan
hanım da 1.70 boy 62 kg. civarıydı.

bugün

ben 1.77 boy 73 kg yim
hanım da 1.70 boy 88 kg

nasıl başladı her şey onu anlatayım....

son 3 senedir önce bazı özel konular sorun olmaya başladı. şöyle ki ;

bir kurban bayramı başladı her şey. bizim kız üniversitede şehir dışında, annesi de bayramda kestiği danadan yesin diye bizim kıza baya baya yollamış . orda bu yeme döngüsü bir başladı. yalnız bir sorun ki durduramadık ordan sonra, artık annesi kurbanı haram mı etti naptı amk , gece kızı bir arıyorum tantuni söylenmiş 3 tane, kayıyo affetmeden.
başka zaman arıyorum bi tencere sarmaya kaydım diyo tek başıma.böyle böyle hafiften kendisinin de farkedebilceği şekilde vucutta bir hareketlenme başladı. ben rahatsız değildim ama kendi hem rahatsız oluyo hem yemeyi de durduramıyordu. böyle böyle 1 sene geçti artık 70 kg filandı.

ben kendisini kilosu veya seksiliği için sevmedim , bambaşka şeylerle başlamıştı.. zaten sorun da değildi ama kendi kilo alması yine kendi davranışlarını değiştirmeye başladı.

mesela gece çıkınca şıkır şıkır giyinip saatlerce makyaj yapan bakımlı kız gitti yerine dışarı çıkmak istemeyen, düğünlerden sürekli elbisem yok diye kaçan, (biliyorum bu çoğunuz :p) ,tatil diye diye beynimi yerken "yaa evde oturalım napcaz denizde şimdi" demeye başlayan, bikiniler olmadığı için önce mayoya geçiş yapıp sonra ona da küsen, özgüvensiz, mutsuz bir kıza doğru değişmeye başladı..

şimdi siz zannediyorsunuz ki ben iğneledim, laflar soktum filan kız hayata küstü.

hayır.

ben onu her haliyle çok sevdiğimi, benim için hiç bir önemi olmadığını ama sanki yavaş yavaş hem psikolojisini hem de fiziki sağlığını kaybetmeye başladığını gördüğümü, zaten zayıflıcaksa da benim için değil kendi için yapması gerektiğini de neredeyse devamlı söyledim.

ama üşengeçlik ve yeme alışkanlığını değiştirememek durumu kötüleştirdi. her aya "bu sefer kesin zayıflıyorum" diyerek bambaşka denemediği yollarla girdi , sonra 2 hafta devam edemeden aşırı zorlanarak bıraktı. bu arada kilosu da 80'lere yaklaşmıştı.

herbal life , dukan diyeti , protein diyetleri gibi benim için dünyanın en saçma şeyleriyle denedi. ne kadar engellemek istediysem de kendi ısrarlarına ve kararlılığna genelde karşı çıkamadım. hep kendini kandırcak bir şey buluyordu ve kafasına takıyordu baya artık bu durumu. sosyallik yerlerde , tatilleri unutmuşuz hatta gece çıkmaları bile yerine artık evde akşam yemeği sonra haberler sonra işte film filan ne varsa... döngü buna döndü...

ve artık bu durum ilişkimizi de komple etkilemeye başlamıştı. ben mutsuz olmaya başlamıştım ama artık özel hayatımızın da tadı kalmamaya başladı. en özel anlar artık bir şeyler değişerek işkenceye dönmüştü. kendini artık beğenmiyordu , ışıklar kapanmaya başladı , zevkli şeyler acıya dönüşmeye başladı filan , yani ince ince durduk yere ilişkimizin "ben" tarafı da etkilenmeye başladı.

bir sır vereyim mi , bir kızın kendini beğenmesi, güvenmesi gerçekten önemli ve yeme konusunda erkeklerden çok daha fazla karşı koyamadıkları şeyler var. (genelliyorum, istisnaları da çoktur). mesela benim tatlıyla hiç aram yokken , kız arkadaşımın yemekten sonra tatlı yememesi düşünülemez , teklif dahi edilemez. etrafımda gördüğüm çoğu kadında da bu tatlı problemi mevcut. belki bilimsel bir açıklaması vardır ama ben bilmiyorum.

neyse uzatmayayım , bu sorunlar yakın zamana kadar ince ince değişmemesini isterken , elimde olmadan kendisini değiştirerek devam etti.

ve artık 7 senenin sonunda bu yaz 86 kg'yi gördüğünde ve görünüş benim umrum değilken , kendi bunu psikolojik bir hastalık durumuna getirdi. ve beni, tüm hayatımı kendisiyle evlenmek üzere planlamış adamı artık hafiften mutsuzluktan vazgeçirme noktasına getirdi. birbirimizi çok sevdiğimiz için beraber savaştık uzun süre. ama kafasındaki o artık çirkin ve şişmanım fikrini bir türlü yenemedik.

ha psikologlara mı gidilmedi zamanında , kapısı çalınmadık diyetisten mi kalmadı ama bu 3 senede çok geçici çözümler olduğunu sonrasında misliyle geri alım olduğunu dip not olarak eklemeliyim.

ve en sonunda ben mutluluğumuz için elimdeki son kozu , ayrılmayı söyledim. 7 senedir ilk defa katı oldum ve birbirimizi çok sevsek de , artık bir şey paylaşamayan iki ev arkadaşına döneceğimizi ve ikimizin de evliliğimiz boyunca çok mutsuz olacağımızı , bir şeyler paylaşmadan , tutkuyu , anıları beraber yaşamadan anlamsız olacağını söyledim. ve ocağa kadar en azından bir 10 kg verip kendine güvenini yerine getirmezse artık benim olmayacağımı söyledim.

sanırım ihtiyacı olan buymuş , ya da en büyük korkusu bilmiyorum. işler şimdilik iyi. bunun için kendimi çok kötü hissetsem de bazen , tamamen onla çok mutlu olabilmek için , en çok da onun iyiliği , mutluluğu için bundan başka şansımın kalmadığını düşündükçe kendimi iyi hissediyorum.

ve derya'mı ne olursa olsun çok seviyorum. ve onunla "mutlu" yaşlanmak istiyorum.

yoğun istek üzerine ocak edit'i : ocak gelene kadar sessizce bekledim. normal hayatımızı yaşadık bu 4 ay. ve geçen hafta küçük hanım bunu yapamayacağını , yapamadığını filan güzelce anlattı. demek ki ben de çözüm değilmişim , mutlu yaşlanmak da .... burger king daha güzelmiş. bana da sözünden geri dönmemek kaldı bir tek , dönmedim ben de. yazık oldu.

devamını okuyayım »