baba

• öyle zamanlı zamansız babamla yaşadığım ve aslında unuttum diye bildiğim anılar geliyor ki aklıma...
  
  hani böyle çocukken, gençken karanlıktan korkarsın da hep o odanın karanlık tarafından bir şey çıkacakmış gibi hissedersin de sonra başka şeyler düşünmeye çalışırsın... telefonuna bakarsın, ışığı açarsın unutmak için. işte babasızlıkta öyleymiş... ama bu sefer açtırmıyorlar o ışığı. karanlıkta korkudan gebersen de çekeceksin o acıyı, o yalnızlığı, o çaresizliği diyorlar.
  
  32 gün oldu babamı kaybedeli, ben o eski ben değilim. yani bu beden, kaidesi gereği dünyada devam ediyor ama içerde olan, şu yazıyı yazan cehennemde yanıyor. keşkelerle başlayan cümleler de ateşi harlayan odunlar...
  
  ya insan 66 yaşındaki babasını kaybeder mi? kaybediyor işte... ya benim babam dünyanın en iyi insanıydı. o benim iyiyi kötüden, doğruyu yanlıştan, hakkı haksızlıktan ayırdığım yanımdı. ona çaktırmasam da en yakın arkadaşımdı. iş'te yaşadığım dertleri anlattığım ve kendi de hala çalıştığı için benzer dertleri bildiğinden beni rahatlatmaya çalışan yegane insandı. hayattaki dayandığım duvardı, ulan dünya yansın arkamda babam var umrumda mı dediğim canımdı, kanımdı...
  
  ve şimdi yok. şimdi, çektiğimiz resimler, videodaki konuşmaları var ama kendi yok...