green card

• orada nasıl yaparım endişesinin içi aslında oldukça boş. daha önce hiç amerika’da araç kullanma deneyimim olmadan, eyaletlere göre farklılaşan trafik kurallarını bilmeden araç kiralayıp san francisco’dan los angeles’a oradan tekrar san francisco’ya epey yol yaptım. istanbul trafiğinde hayatta kalmayı başaran ortalama bir vatandaş amerika’da pekala araç kullanabilir.
  
  tüm caddeler, yollar, şehirler anlaşılır bir mantık ve sistemle kurgulanmış. burada en düzenli yapılaşma örneklerinden biri olarak gösterdiğimiz ataköy’ün kısımları bile karışık sayılır. hangisi nerede başlar, nerede biter, yapım yılına göre isimlendirildiği için karıştırılması doğaldır.
  
  burada günlük hayatın içinde, artık farkında olmadan birlikte yaşadığımız endişe; bizi arka planda yorar, yaşlandırır, yıpratırken orada birçok eyalette inanılması güç bir sakinlik karşılar. özellikle amerikanın batı kıyılarında hayatın temposu keyif üzerine kurulu. california’da girdiğim, - sanırım target’tı, bir markette sıra bize gelmişti. kasiyer kızın her bir ürünü eline alıp oldukça yavaş bir tempoyla incelemesi, bazı ürünlerde ürün üzerinden espri yapması yangından mal kaçırır gibi poşetlemeye alışkın bizi çok şaşırtmıştı. arkamda sırada bekleyen insanlara mahçup bir ifadeyle baktığımda hiçbirinin dünya umrunda değildi. kasiyerin çalışma hızıyla marketteki kapalı sistem müzik yayınının huzur verici melodisi birleşince o fotoğrafta aslında yanlış olan parçanın benim yaşadığım telaş olduğu apaçık.
  
  bunca vergi yükünün altında şerefiyle çalışmaya, çalışkanlığıyla üretmeye devam eden, ailesini geçindiren, çocuğuna dünyanın en pahalı meyvelerinden alan, hayatının tüm yükünü değil omuzlarında, tırnak uçlarında bile hisseden bir sürü güzel insan yaşıyor buralarda. bunu burada başarabilen o güzel insanlar orada çok daha rahat başarır.
  
  gitmeyi istemek ayıp değil. asıl ayıp insan olduğumuzu unutturup müşteri olduğumuzu düşündürenlerin ayıbı...
  
  debe editi: girmişim, hiç söylemiyorsunuz. çok sağ olun, green card’ımız bol olsun.