brown sugar

• the rolling stones’un 1971’de cikan sticky fingers albumunun hem ilk sarkisi hem de ilk single’i. yalnizca grubun degil, rock n’ roll muziginin en iyi sarkilarindan biri olarak degerlendirilir. sarki, uyustrucuya gondermeler de icerse de, genel olarak, bakire zenci kolesiyle gizlice oral seks yapan efendisinin hikayesini anlatir.
  
  efendim, soylentiye gore, mick jagger, 1968 senesinde, grubuyla birlikte new york’dayken, ike turner’in en az onun kadar un yapmis vokalistlerinden claudia lennear’la tanisir. mick’in zaten zenci kadinlara karsi bir sempatisi vardir (bkz: bianca jagger), fakat lennear’da daha farkli bir şuhluk, daha farkli bir cazibe gorur. neyse, zaman gecer, 1969’da, ned kelly’nin cekimleri icin jagger, avustralya’ya gider. o zamanki sevgilisi marianne faithfull da, filmdeki sevgilisini oynamak icin onun pesinden gelir. fakat, halihazirda boka sarmis iliskileri, cekimler baslamadan iyice berbat bir duruma gelir, ve cift ayrilir. fakat, kafayi yillardir jagger’a takmis faithfull, bunu kabullenemez, ve uyku ilaci icerek intihar etmeye calisir. bu olaydan cok etkilenen mick jagger, cekimler sirasinda iki sarki yazar: wild horses ve i got the blues. cekimlerin sonuna dogru, depresyonu hafif hafif atlatmaya baslayinca, aklina sik, sik claudia lennear gelmeye baslar ve, bu sefer, tarz olarak diger iki sarkidan epey farkli olan brown sugar’i yazar. (bunlarin hepsi rivayet olabilir, tabii, ama maxwell scott’un the man who shot liberty valance’da soyledigi gibi, “efsane gercege donustugunde, efsaneyi yayinla.”)
  
  grup, sarkinin albumdeki halini aralik 1969’da, alabama’da kaydeder (bu kayittan iki hafta sonra, keith richards’in dogum gununde eric clapton’la birlikte baska bir versiyon daha kaydederler: http://www.youtube.com/watch?v=h6fzlqu6wwg). gimme shelter, paint it black ve satisfaction’dan da once, grubun en bilinir (ve en carpici) riff’iyle baslayan ve benzer rifflerle devam eden (mick taylor’in yardimi muthistir gercekten) sarkinin en onemli ikinci unsuru, 1968-1975 arasi donemde the rolling stones’un cok kullandigi (rocks off, honky tonk women vs), gitar ve nefesli calgilarin catismasidir. ikinci kitadan sonra, bobby keys'in saksofon solosu, richards ve taylor'a eslik ettikten sonra, gitarlar ve saksofon, sarkinin son bolumunde resmen atismaya baslarlar. ian stewart'in gaza gelmesi ve keith richards'in son kitayi jagger'la soylemesiyle devam eden kresendo, jagger'in bosalma seslerine benzer cigirtmalariyla son bulur.
  
  adamlar da sarkiyi kayit ederken iyi bir is yaptiklarinin farkindaymis tabii. sarki bitip, charlie watts’un davula en son vurmasindan yarim saniye kadar sonra, sag kanalda keith richards’in sesi duyulabilir: “yeah!”