ayrılığı anlatan en güzel söz

• ayrılığı anlatan en güzel sözü bilmem ama en güzel şiiri şükrü erbaş yazmıştır kanımca:
  
  ayrılık ne biliyor musun?
  ne araya yolların girmesi
  ne kapanan kapılar
  ne yıldız kayması gecede, ne güz
  ne ceplerde tren tarifesi
  ne de turna katarı gökte
  insanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık!
  ipi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini
  birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine
  ardında dünyalar ışıyan camlar dururken
  duvarlara dalıp dalıp gitmesi
  türküsünü söylecek kimsesi kalmamak ayrılık
  ödünç sesle konuşan bir kalabalık içinde kendi sesiyle silinmek
  birdenbire büyümesi gülüşü artık yaprak kıpırdatmayan bir çocuğun
  insanın yaşlandıkça kendi kuyusuna düşmesi
  bir kadının yatağına uzanan kül bağlamış bir gövde
  saçına rüzgâr, sesine ışık düşürememek kimsenin
  parmaklarını sözüne pınar edememek
  uzaklarda bir adamın üşümesi; bir kadın dağlara daldıkça
  ışıklı vitrinlere bakmadan geçmek çarşılardan
  çiçekçilerden uzağa düşmesi insanın yolunun
  evlerle sokaklar arasında bir ayrım kalmaması
  ayrılık; yağmurdan vazgeçiş, sudan üşüme
  yalnızca gölge vermesi ağaçların
  iyiliğin küfre dönmesi ayrılık
  güneşin bir ceza gibi doğması dünyaya
  başını alıp gitmek gibi bir geri dönüş
  iki adımından birisi insanın, sevincin kundakçısı
  hüznün arması, süren korkusu inceliğin
  ayrılık, o küçük ölüm; usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan
  şimdi anlıyor musun gidişinin neden ayrılık olmadığını?
  bir yaprak düşmesi kadar ancak acısı ve ağırlığı olduğunu
  bir toplama işleminin sonucunu yazmak gibi bir değer taşıdığını
  boşluğa bir boşluk katmadığını
  kar yağdırmadığını yaz ortasında
  ayrılık, o köpüklü öpüşlerin ardından kalkıp ağzını yıkadığında başlamıştı
  ben bulutları gösterirken "bulmacanın beş harfli bir yemek sorusuna"
  yanıt aramanla halkalanmış
  aşkın şarabının ağzını açtım, yâr yüzünden içti murt bende kaldı
  türküsü tenimde düğümlenirken, odadan çıkışınla yolunu tutmuş
  dağlarda öldürülen çocukların fotoğraflarını kenara itip
  "bu eteğin üstüne bu bluz yakıştı mı?" dediğinde varacağı yere varmıştı çoktan
  ne mi yapacağım bundan sonra?
  ayak izlerimi silmek için sana gelen yolları tersinden yürüyeceğim önce
  şiir okumayacağım bir süre
  hediyelik eşya satan dükkanların önünden geçmeyeceğim
  senin için biriktirdiğim yağmur suyunu, bir gül ağacının dibine dökeceğim
  yeni bir yanlışlık yapmamak için telefonlara çıkmayacağım
  ardı kuş resimli aynalar arayacağım mahalle pazarlarında
  gençliğimi anımsamak için
  emekli kahvehanelerinde yaşlılarla konuşarak, sonumu görmeye çalışacağım
  fotoğraflarını güneşe koyacağım, bir an önce solsun diye
  içinde ay ışığı, iğde kokusu ve begonvil bulunan tüm resimleri duvarlardan indireceğim
  mican türküsünü asacağım yerlerine
  falcı kadınlara inanmayacağım artık
  trafik polislerine adres sormayacağım
  geleceğe ışık düşüren bir gülüşle gülmeyeceğim kimseye
  fesleğenden başka bir çiçek koymayacağım penceremin önüne
  büyük kentlerin varoşlarında çırpınan üç milyon yurtsuza evimi açacağım
  nerde bir kayıp, bir faili meçhul varsa bıraktığı acının yanına resmini asacağım
  şaşırma! yetimi korumak için yeni aşklar bulacağım kendime.
  ne yapacağımı sanıyorsun ki?
  tenin tenime bu kadar sinmişken
  ömrüm azala azala akarken önümde
  gittiğin gerçek bu kadar herkese benzerken
  senin korkularını
  benim inceliğimi doldurup yüreğime
  bıraktığın boşluğu yonta yonta
  binlerce heykelini yapacağım.