hiç kimseye mektuplar

• sevgili sen,
  
  uzun zamandır başka mecralarda sana yazdım, biliyorsun. yazının formu her değiştiğinde başka bir yönümü keşfettim (sayende demeliyim). kimi zaman kelimelerin kendi akışkanlığında kendimi anlatırken buldum sana; kimi zaman da yanı başımdaymışsın gibi sen yokken seni tarife yeltendim. kimi zaman da sen yanımdayken yazar gibi konuşabilmenin ve çoğunlukla yazar gibi susabilmenin ayırdına vardım.
  
  bilmiyorum, belki de sen onca hikayenin paralelliğini benden iyi anlatabiliyorsundur. sana haksızlık etmek istemem; konuşulmamış seslerin ardında kendi yıkıntısına mahpus bir mülteci görüyorsundur belki de. belki de geçmişin dağlarında yalın, yalınayak dolaşıyorsundur ya da çekip çıkarmışsındır kanserli bir belde gibi yazılarının muhayyilesini.
  
  bil ki, çok da farklı değiliz. kendi gibi olmanın bedelini ödemek üzere çıkılan bu yolda kaçmayı denediğimiz de oldu elbette. bile bile, ahmakça, avanesi acı olan denemeler-deneylemeler yaşadık/ yaşıyoruz. yine de tüm bunlara teşekkür ediyorum, biliyorsun. değişmeyen gerçekler çağında değiliz oysa; değişmeyen, değişmesin varsın diyerek ellerine dokundum uzun uzun.
  
  çünkü biliyordum ellerini çok seveceğimi. ellerimi çok seveceğini. dudaklarımızın yatay kuşlar olduğunu. sesin kendiliğinden sessizleşebileceğini. köprücüklerimiz arasında doğal köprüler kurduğumuzu. biliyordum tüm bunları. sana dokunmak istediğimde yeşeren köprüleri... içinden geçtiğimiz sonsuz viyadükleri... kapıma varan coşkun yolu... evimi halelerle saran bulutları... anahtarlarımı. biliyordum tüm bunları.
  
  işte her gün talan ediliyorum. işte burada kendiliğinden kaynayan bir acı pınarı var. işte her akşam bedenime ellerinin kezzabını sürüyorum. eksik, noksan, tüm çıplaklığımla.
  
  ... böyle böyle sağaltıyorum kendimi. yavaşça, acelesiz, varlığını meskun tutarak, gönenerek varlığınla. buna havuz problemi diyorum. dolup boşalarak unutuşun/ unutuluşun kıyısında anlarımı anıyorum şimdilik.
  
  of, çok yoruldum sevgili sen. hasbıhal ederiz daha...