anneden nefret etmek

• ne yadırganası ne eleştirilesi gayet olasi bir durumdur.
  
  özellikle bizim gibi toplumlarda anne o kadar kutsal bir kavramdır ki anneye gelen en ufak bir eleştiri dahi terbiyesizlik, vicdansızlık, haksızlık olarak algılanır. oysa her dişi anne olabilme potansiyeline sahipse, her annenin kutsal olabilme ihtimali ne kadar fazla olabilir ki? kendi kızını/oğlunu pazarlayan, satan, döven, aşağılayan bir çok ebeveyn olmamış mıdır tarihte, bunların hangisi neden kutsal olsun?
  
  bize dayatılan her türlü tabuyu kanun bilme gibi bir eğilimimiz var. kişiliğimizden de olsa giden bazı tabularla ters düşmemek için kendimizi hiçe sayma yolunu seçebiliyoruz oysa hangi mantıkla bakarsak bakalım; bir kadın sadece çocuk doğurduğu için asla ve kata daha değerli değildir, olamaz.
  
  etrafımda gördüğüm annelerin çok büyük kısmı kendi hayatlarını ön planda tutarak yaşayan, çocuklarının başarısını dahi içten içe kendi prestiji için isteyen ve bu durumu sağlamak için psikolojisinin alt üst olmasını kesinlikle umursamayan, onun iyiliği için yalanının arkasında vicdanını rahatlatan insanlar. şimdi ben böyle anneden neden nefret etmeyeyim?
  
  9 ay karnımda taşıdığını her halukarda gözlere sokan bir tavırla sürekli kendi düşüncesi empoze etmeye çalışan bir beyini neden benimseyeyim?
  hem sen bana sordun mu dünyaya gelmek ister misin, hadi istedin benim kızım olmak, benimle en az bir 20 sene aynı evde yaşamak ister misin diye? ben dilekçe gönderdim ruhlar aleminden de ondan mı ölene kadar mudana etmek zorundayım sana, doğurmasaydın kardeşim, kendi isteklerin doğrultusunda verdiğin kararların ceremesini ben neden çekmek durumunda kalıyorum ki?
  
  uzun lafın kısası, her dişi anne olmamalı, bir insanın gelişimi üzerinde annenin etkisini düşünürsek gelişim süreci boyunca her türlü sorununa destek olabilmenin ne kadar zor olduğunu anlarız. anne olmak isteyen insanın her şeyden önce hayatının odak noktasını artık o çocuğa ayırmaya ve nasıl şartları olursa olsun o şartlarda o çocuğu tatmin etmeye, güzel bir hayat vermeye gönül vermiş olması şart. durum böyle olmadığında da 'hayatım zamanı geldi çocuk yapalım' zihniyetindeki insanlar topluma faydasız, mutsuz bireyler getirmeye devam edeceklerdir.