arınmak

• kendinden, hayatındaki herşeyden ve herkesten olduğunda tam olabilecek eylem.
  insanın dili susup kafası hiç susmadığında, biraz huzur aradığında yapabilmek istediği şey, kendine/kendinden kaçış. ömründen ömür götürmüş yanlışlarını ve canına can katmış seni kendine getirmiş doğrularını, yalnızlığın ekşimtrak tadını ve aslında en heyecan verici yanı olan pamuk şeker kıvamını, sevilmenin en güzel yanını ve en sancılı terkedişini, en kusurlu sarhoşluklarını ve en keskin ayılmalarını, inanmak istemediğin bir gerçeğin gerçekliğinin tokat gibi yüzüne vurulduğu anları ve en ulaşılmaz bulup da gerçek olduğunu görmek için çok şey verebileceğin bir hayalin gerçek olduğu anları, tüm acılarını ve tatlılarını, ekşilerini ve eskilerini, nefes alamadığın gündüzlerini ve derin nefesler alıp en derinlere daldığın gecelerini, en güzellerini en çirkinlerini yaşamının bir kenara koymak. onları oracıkta bırakmak. hiç olmamış gibi değil ama olmuş da artık miyadını doldurmuş gibi, görevini tamamlamış bir rüya gibi bölük pörçük parçalar halinde silik, sinik hatırlanacak gibi.
  bir nevi gemilerini yakmaktır arınmak, sonra da kendini robinsonun adasında palmiye yaprakları ve ağaç parçalarıyla bir sal yaparken bulmak. etrafına bakıp bir şaşırmak, sonra bi hindistan cevizi düşürüp kırmak, şişede kalmış son romunu ufaktan onunla yudumlamak, ıslanmış ama güneşte kurumuş sigaranı mucize eseri çalışan çakmağınla yakıp derin bir nefes alıp ufka bakmak ve mavi görmektir.