kaşıkadası'nda

• sait faik abasıyanık'ın yapı kredi yayınlarından çıkan şahmerdan kitabındaki üçüncü öykü. kaşıkadası'na giden ve kendilerini ıssız adada hayal ederek "robensonculuk" oynayan üç çocuğun öyküsü. çocukluğa ve büyümeye dair satırlarıyla kalplerde ve akıllarda yer eder.
  
  "benim, dedi, babam bahçıvan ırgadı olmasaydı, ben de sizler gibi olurdum, okurdum, okumak bilsem okurdum da uyuyamazdım.
  yüzünü sola doğru kaydırdım. gözleri ıslaktı. elimi bıraktı. nar ağacının altına doğru yürüdü."
  
  ...
  
  "yine ay vardı. ömrümde ilk defa bir insan uyurken seyrettim. bu iyi, sıhhatli, temiz ve küçük insanların uykusu bambaşka bir şey, şimdi hatırlıyorum da... uyuyanın iyi, güzel, dinlendirici dünyasına, seyreden agâh oluyor gibidir. onun alemine uyanık olarak girmek, insana bir ürperme veriyor. yemin ederim ki onun uykusunu ben de uyuyordum: uyanık olarak. içimde kahramanlıklar, dostluklar ve arkadaşlıklar..."
  
  ...
  
  "kıştan yaza insan başka türlü çıkardı. (...)
  bana öyle gelirdi ki, çocuklar yalnız kışın büyürler."
  
  ...
  
  "o zaman şöyle hayal metal hissetmiştim: yüzle ahlak arasında herhalde müthiş bir münasebet vardır. güzel olan muhakkak güzel ahlaklıdır demiyorum. fena ruhlu güzel bir yüzün, insanı perişan eden, mahveden sihri de inkâr edilemez."