notting hill

• subay misafirhanesi gececi çavuşuyum, iki hafta boyunca tek işim sabaha kadar televizyon izlemek. digiturk bir sardı filme nerdeyse her gece yayınlıyo. arkadaş çok rahat olsa da askerim sonuçta, duygusalım, zaten julia roberts'a aşığım, ölürüm bi gülüşüne, o sıpa gözlerine. bazen 24 saat içinde iki kere izliyorum filmi, hiç sıkılmıyorum, bu nasıl güzel film allahım diyorum, başka film çekilmesin artık gerek yok diyorum.
  julia roberts'ın daha güzel göründüğü filmler varken neden bu filmi deli gibi sevdiğimi sonraları anlıyorum. acaba dedirten ^* film çünkü. acaba diyorum, neden olmasın lan diyorum içimden, uzak gelmiyo eskisi kadar. kendi ağzıyla söylüyo oğlum diyorum, o da sadece bir kız işte. belki tanışırsak bana da aşık olur, o pamuk ellerini tutturur. belki onu da reddeden biri olmuş, üzülmüş kırılmış o da, ne kadar yıldız olsa da. sinirleniyorum sonra, sen nasıl reddedersin lan diyorum benim melek yüzlümü, nasıl bi doymuşluk var lan sende yavşak diyorum. sonra iyi ki reddetmiş ulan diyip hayallere dalarak uyumaya başlıyorum yalancı deri lobi koltuğunda.
  
  -kak aslan oğlum, komtan görecek.
  
  diye uyandırıyo beni sivil memure gül ablam.
  
  -çok sevdik be abla.
  
  diyorum. anlamıyo bir şey, gülüyo.