ikinci çocuk

• şu sıralarda başımı fena halde ağrıtan şeydir. 5 yaşını geçen kızımın yanında bir de gözlerimin içine bakan annesinin yarattığı baskının sonucunu zaman gösterecek. ama bir erkeğin içinde olanları bir kadın, kadının içinde olanları da erkek anlayamıyor işte. tam "kızımız kendisini kurtardı, rahatça gezip tozup, herşey dahile muhtaç olmadan istediğimiz yerlerde tatil yapıp, sinemaya tiyatroya vakit ayırıp rahatlayacağız" derken ikincinin gelişi bir 5-6 sene erteletir bunları. ilk çocuğa yapılan harcamaları ona da yapmak ve ona sağlanan standartları ikincisi için de sağlamak isteyeceksin. her ne kadar üçüncü kişiler "durumunuz elverirse ikinciye o standardı sağlarsın" dese de ikincisi "ablam şu okula gitmiş vs" gibi şeylerle karşına gelince ne diyeceksin? ama öbür yandan anne baba olmayınca ne yapacak? kardeşini değil de kimi arayacak? kime ağlayacak rahat rahat aşk acısı çekince? kiminle gizli işler çevirecek evde? kiminle doyasıya kavga edecek, sonra da onu özleyecek? zor hakkaten.