ghost riders in the sky

• blues brothers versiyonu harbi gazdır. çok beğenmiştim. ama ilk the highwaymen'den dinlediğimden belki de, hala en baba hali odur benim için. acıklıdır, ensenizde serin rüzgarlar hissettirir. zaten öyle bir şarkı ki yorumlayan her sanatçıyı hit listelerine sokmuş, herkesin elinde güzelliğini kormuş
  
  the ramrods net şekilde shadows'un kopyasını çıkartmıştır, zaten onlardan etkilenen bir grup olduklarından normaldir, sonlarına doğru apache'tan tonlar duydum gibi geldi hatta. içinde camış ve at bağırtıları ekstra kısmıdır, daha bir dağlı havası var. tabi haliyle efsane grup the shadows'un da bir coverı var, o da gayet hoş, klasik bir shadows çalışması. the scorpions (alman olan değil, 60'lardan bir ingiliz grup bu, hatta http://en.wikipedia.org/…e_scorpions_(english_band) ) versiyonu ise pek farklı bir tat vaad etmiyor. scatman crothers ise blues-caz esintili yorumunda bambaşka bir açılım yapıp "alın ulan, cover böyle yapılır" demiş, rahatlayıp neşeleniyorsunuz, mutlaka dinleyin. ve tabi ki elvis abimiz de eksik kalmamış, kendi tarzında söylemiş, tabi elvis olunca o da tadından yenmiyor, şarkının ortalarındaki gitar atraksiyonları hoş olmuş.
  
  marty robbins ise klasik gitarlarda ritimleri bluegrass giderken, soloları flamenko benzeri bir havaya sokmuş. güzel, ama vasat, okşayan sesini saymazsak. frankie laine tam bir country işi çıkartmış, orkestranın klasik usül katılımı ise büyülü bir hava katmış. gaz verici olmasa da, çok farklı olsa da blues brothers tadı var, aynı ruha sokuyor adamı, bana öyle geldi en azından. burl ives eski usül çalışmış yaylıları saymazsak, amerikan folk. şirin ve minimalist buldum. riders in the sky grubu ise adına yakışır yorumlamış, keman ve akordyon uyumu bir numara. bu da amerikan folk havasında. the ventures ise bayık. the outlaws iyi iş çıkarmış, bam güm southern rock, kafa sallama arzusu coşuyor. spiderbait'ten daha iyi bence
  
  kadın vokallere bakıcak olursak da; kay starr 49'da söylemiş, farklı ve dinlenmesi gereken bir yorum da bu. tam tarantino filmlerine soundtrack olacak cinsten. peggy lee ise zaten şahsi itibariyle farz kılıyo önünden geçmeyi, sesi bile yetmiş. carter family benzeri bir tınıyla başlayan şarkı sonra kendi usulünde devam ediyor. deborah harry'e ise sesin ve yorumun gerçekten çok güzel ama aranjörün bok gibi diyorum. susan christie'de dikkatimi çekense en haşin davul tonunun bu versiyonda olması, şarkının ortsından sonra vokal ablayla orkestra da aynı gazı yakalayınca tadı tuzu yerine gelmiş şarkının, ama ilk bir buçuk dakika bayık ve bence uyumsuz, ikinci yarı sağlam.
  
  tabi ki şarkının efsanevi yorumları belli ve sonuna kadar hak etmişler bu sıfatı. vaughn monroe o manyak kalın sesiyle içine işler adamın, johnny cash şarkıyı alır zirveye bırakır, oraya ancak kendisinin de üyesi olduğu the highwaymen aynı şarkının bir başka yorumuyla yetişebilir.
  
  daha bir zilyon tane insan tarafından söylenmiş, the doors bile okumuş, o kadarını söylüyorum. buyrun wiki'den bakın, youtube'dan izleyin artık. 2000'li yıllarda yaşıyoruz abi, her şey ayağınızın altında, üşenmeyin işte...