duygusuzluk

• ağlayarak gelmedin mi dünyaya? karşında yetişkinler sokakta para versen yapmayacakları absürtlüklerde bulununca "bunlar salak mı?" diyerek için için gülmedin mi? daha aşk'ın anlamını öğrenmeden, 'aşık' olmadın mı ilkokul sıralarında? kalbin o'nu görünce hızlı atmaya başlamadı mı? oysa libidodan bile haberin yoktu daha. freud'a boş versene sen! ona göre parmağını emmen bile libidodandı zaten. tahterevalliden düşüp kanattığın yere oksijenli su değince, yüzünü dökmedin mi? okul koridorunda koşan çocuklara olan hıncını senden çıkaran orhan öğretmen yüzüne ilk tokadı attıktan sonra karanlık koridorda (tasarruf diye bir şey vardı o zamanlar, her ışık yakılmazdı) kaşlarını yıkmadın mı; "ben sana gösteririm" demedin mi boşu boşuna? 'ekmekarası' ile sokağa çıktın, yan komşunun köpeği seni kovalarken ekmekten de arasından da cayıp öteye fırlatmadın mı? 5 yaşındayken kardeşin doğdu: ilgi bölündü; kıskanmadın mı? sonra senin yaşın kardeşinin yaşının iki katı olduğunda bir akşam üzeri eve dönmedi diye; dört dönmedin mi evin içinde?...
  
  şimdi ne oldu? büyüdün. düşünmeyi öğrendin. duymayı unuttun. birisi duygularını açığa serecek olsa, onu hor gördün, ağza alınmayacak sözlerle saldırdın. oysa bu bile bir duygulanımdı: öfke, kin, nefret! ne ararsan var. yaşamla barışık olmayan yönünü; insanlara yüklenmekle büyüttün, geliştirdin. özünde barınmaya çalışan iyi yanını aldattın, onu da yitirdin. canavar oldun, çıktın! karşındakileri üzdükçe; içinde bir şeytan el çırptı! şeytan el çırptıkça kendinden geçtin. ama bir türlü kendine gelemedin. kendini de yitirdin dedik ya. herkes delinin kuyuya taş attığını der durur; sen kuyuya duygularını attın. ve hiçbir akıl onu ordan çıkaramadı. çünkü akıl edemedi senin taş atmadığını, akıl bile aciz kaldı. bütün olumlu kodlara doğarken sahip olan sen'den geriye, bir tek acz kaldı.