şahinin kopardığı elmas

• yine uzun bir edip cansever şiiri. üşenmeyip yazalım:
  
  i
  
  bir zamanlar hep fotoğraflar çekerdim
  bütün gün orda burda dolaşıp
  gemi yolcularını, liman meyhanelerini
  çan kulelerini, düğün törenlerini, kız kardeşlerimi
  göğsünde döğmeler olan bir dilenciyi
  güllerden ve deniz kızlarından
  sonra el olan ama parmakları olmayan denizi
  yüz olan gözbebekleri olmayan
  eski fotoğrafçı dükkanlarında çizgili mayo giymiş kadın
  fotoğraflarını hep yeniden çekerdim
  bir saatçi vardı, ası saharyan mıydı ne, onu da
  istanbul'u ve bu kentin hiç kimsenin bilmediği armasını
  bir sokak bileyicisini
  ellerinde bukinalarıyla uçuşan melekleri (eski taş binaların
  üstünde)
  ve balkonda üç güvercinin bir sülünü yiyip bitirişini (yani
  olağanüstü her belgeyi)
  daha mı neyi
  o kadar çok şeyi ki, her neyse
  bir gün bütün bunlar bana ucuz geldi
  
  sonra bütün bunlar bana ucuz geldi
  attım fotoğraf makinamı bir yana
  vurdum sokaklara kendimi (ara sokaklara, çıkmaz sokaklara,
  istanbul denizinin mavi bir kapı gibi açılıp kapandığı)
  ve dolaştım eski bizans meyhanelerini bir bir
  ağzımda sönmeyen bir sigarayla.
  
  nemli küf kokan sütunların dibinde hemen
  adamlar gördüm, yürekleri gözlerine taşan adamlar
  boşalan oradan da gözyaşı gibi
  tam gözyaşı gibi (öyle diyorum, çünkü yasları eksikti, silinmişti
  kaygıları da, acıları desen, yoktu ki. yani bir gözyaşıydı ki,
  şahinin boşluktan kopardığı elmas, kaskatı, gene bir elmasla
  kesilebilen ancak)
  ne dualar geçerliydi onlar için, ne de
  dünyayı sanatıyla öğrenen bir gökyüzü işçisinin bilgisi
  hiçbiri
  ve anlattımdı efsanesini onlara
  suya yeni indirilmiş bir teknenin
  nasıl filizlere boğulduğunu. ve sonra
  dedimdi, kaynağıdır mutluluğun insan da
  kuruyup kalsa da bir ağaç gövdesi gibi
  ve ardımdan kirli bir su birikintisi beni
  izledi durduydu sanki yıllarca.
  
  ey galata rıhtımlı sonbahar, ey gök kuyusu!
  ölü bir martıyı tekrarlıyordun boyuna
  ağzında güneşten bir solucanla
  düşürüp yükseltiyordun onu
  sen, dişi kent, sense
  az kalsın dişi bir şiir yazdıracaktın gittikçe azalan yaşıma
  ayaklarımı denize sallandırarak
  gözlerimi bir deniz kuşuna doğru uzattıkça
  tuba ağacından kesilmiş iki dal parçası gibi
  yazdıracaktın nasıl olsa, yazdıracaktın da...