avoid the light

• long distance calling'in kapağı oblivion gate'ten esinlenilmiş gibi duran efsanevî albümlerinden biri. ortada olmasıyla hiç bir özelliğini yitirmeyen long distance calling'in sound'unu (böyle bir şey var kafamda, evet) buram buram yansıtan albüm. distortion'ların tam yerlerinde girdiği, davulların doğru vuruş noktalarına deprem etkisiyle indiği, tek oturuşta sizi bilgisayarın başına çivileyen dijitalize edilmiş sesler topluluğu. (bkz: sözlük yazarlarından aforizmalar/@firemc) bu albüm 20 yıl önce çıksaydı müzikle içli dışlı olan bir kesim insan sokaklara dökülüp devrim kutlamaları yapardı, eminim. dijitalizasyonun getirdiği değer düşürmeden payesini alıp, kendini yeterince duyuramamıştır veya duyursa dahi insanların zihinlerine beklenildiği kadar (beklediğim kadar?) etki bırakamamıştır. bu adamların ritim duygusu, enstrümantasyon öngörüsü, doğru sound'un ne olduğuna dair sezgileri her albümde kulak kemiklerini titreştirmek suretiyle zihinde tezahür ediyor. albümü hakkaniyetiyle eleştiren ve doğru müziksel tutumu yakalayan herhangi bir kişinin albüm hakkındaki görüşleri (kişisellik faktörü de var tabii, fakat bu gibi durumlarda kendini işin içine katmak albüm hakkındaki içi dolu ve mevcut görüşü eşelemekten başka bir şeye yol açmayacaktır, zannımca) kötü yönde olamaz/olmamalı. her kulağın duyması, o atmosferi kulaklarından ciğerlerine çekmesi gereken bir albüm. albümün kapağı da en sevdiğim albüm kapakları arasında yerini almıştır. albümü kafamızda bir konsepte oturtacak isek, albüm kapağı o atmosferi ziyadesiyle tamamlıyor. bir çoğumuz her ne kadar albümü -sadece- the nearing grave ile hatırlasak da, albüm bir bütün içinde baş yapıt koltuğuna oturuyor. ayrıca, tracklist dahi koyulmamış, onu da ben halledeyim;
  
  1. apparitions
  2. black paper planes
  3. 359
  4. i know you stanley milgram`!5.the nearing grave` (ft. jonas renkse)
  6. sundown highway