harry potter and the prisoner of azkaban

• serinin en sevilesi kitabı. zaman olayları olsun, yavaş yavaş değişen karakterler ve arkadaşlıklar olsun her şeyiyle en sevdiğim, en sempatik bulduğumdur bu kitap yedi kitap arasında. bir yandan masumane çocuk kitabı olmaya devam ederken bir yandan gelecekte yaşanacakların sinyalini verir. harry nin daha sonra çokca yaşayacağı favori durumu olan "tam bulmuşken kaybetme"yi çok net ve vurucu bir şekilde işler. ve biz okuyucular olarak bundan sonra her şeyin, bir bayılma sonrasında revirde uyanıp düzelmiş olarak bulunmayacağını anlamaya başlarız.
  
  kimsenin ciddiye almadığı, hayatının ikinci kehanetinde bulunan (ve bunun için zam bile hak edebilecek olan) trelawney nin her şeyin başladığı noktayı göstermesi, o lanet olası fare insan kırması peter/scabbers ın kaçışıyla her şeyin nasıl felakete doğru yol almaya başladığı ve dumbledore un "birgün onu kurtardığın için sevinebilirsin" sözü (peter ın ölüş şeklinden dolayı), özellikle seriyi bitirip düşündüğünüzde çok daha acıklı geliyor.
  
  hermione, sen her zaman en sevdiğim şey olacaksın bu kitaplar içinde. bu kitapta seni desteklemeye başladım ve sonuna kadar hastasınım. ilerde dönüşeceğin şahane şeyi görsen sen de kendine bayılırdın heralde.