istememek

• insan bu ya, istemez bazen en istenecek şeyi bile. atar kalbinin en derinlerine, bir daha çıkarmamacasına. ya da üstünü külle bezer bu isteğinin içinde yaktığı ateşin. korları durur altında. sessiz ve derinden, içten içe yanmaktadır da etrafına sıcak bir huzur bırakır. işte o geçici huzura yanar, kül olur insan.
  
  oldu olası, huzuru arar insan. kimisi çevresinde, kimisi çevresinden bağımsız kendi hayatında. ama huzur, huzur, huzur. huzur kıymeti bilinmeyen en önemli hadisedir insan hayatında. buna rağmen, en huzurlu zamanlarını reddetmiştir insan hayatında. macera arayıp, başka bir sıcaklık aramıştır hayatında. işte öyle zamanlar var futbolda.
  
  oldum olası, futbolu 90 dakikalar içine sığdıran insanlardan olmadım. hayatı 10 dakikalar içine sığdıranlardan olmadığım gibi. gün 24 saatti, futbol da yaşayan bir organizma. taraftarlığım hayat çizgimi belirlese de, asla holigan olmadım. ama 24 saati taraftar olarak yaşadım.
  
  kendimi yazmaya hazır hissediyordum. yalnızdım. genellikle yalnız hissettiğimde yazardım. hayatım yalnız geçmişti. ilkokulda mahallenin en tıfıl çocuğuydum. işte o ablaların "ben seninle evlenicem" dediği, ama asla evlenmedikleri -en az 25 yaş büyüklerdi!!- çocuktum. zaten mahallede de kimse kaale almazdı. ancak bulaşmak istemezlerdi. sahi ya, söylemeyi unuttum, abim mahallenin en azılı serserisiydi. bir güvercin için 40 kişinin arasına tek başına dalardı. üstelik kendi güvercini bile değildi. zaten kendi güvercini olsa ne yazardı ki? sonuçta uçan, kaçan bir varlıktı güvercin. hapsedemezdin, yemini verirdin, gelirse gelirdi. gelmezse zaten senin olmamıştı ki..
  
  hayat düzeninin çokça beşiktaş üzerine yoğunlaştığı, insanlardan olasıya uzak biriydim işte. hiç söz söylemeye ihtiyaç duymadım. dışarıdan dışarıdan yaşayan, farkettirmeden, varlığını göstermeden, "haaa o mu" denilen biriydim. bir kez konuştum. lisedeydim... yine sınıfın en tıfıl, en mırıldanan adamıydım. kız için çıkabilecek kavgada bile arka sıraya atılıyordum: "sen dur şurda bakiyim, ne diyosun lan sen bizim sınıfın çocuğuna!".. halbuki kadınım(!) için kavgamı ben vermeliydim, çıkmalıydım karşısına, "siktir lan ben seviyorum" demeliydim. diyemedim, dedirtmediler. dedirtseler de dermiydim? bilmiyorum.. ama bir gün çıktım bağırdım, "ben birşey söylüyorsam beni dinleyeceksiniz, önemseyeceksiniz" dedim. insan konuşursa dinlenirdi, en büyük korkum önemsenmemekti..
  
  korkaktım, çekingen, uysal. kimse en sevdiğime dokunmamıştı. en sevdiğime ben dokundum o dönem. çıktım bağırdım :"ahmet dursun, seba gitsin!". yanlış yapmıştım. ilk bağırışım ne denli kavga çıkardıysa olması gerektiği yönde ve sınıfın en tıfıllarını(benim gibi) vitrine çıkardıysa diğerleri gibi, ikinci bağırışım da kavga çıkardı, olmaması gereken. halen gözyaşlarını hatırlıyorum, ben bugün gözyaşı döktüm diye içimde beliren bir gözyaşı güzellemesi değil bu. hatırlama, geçmişimi, ne yaptığımı, nerelerden geçtiğimi anlama, biraz da anla çabası sadece..
  
  insan istemez bazen en istediğini ya, işte o derece istemez konuma geldim şu günlerde. o, kalbimin derinlerinde aşık olduğum olguya ayrı hareket ediyordu. o'na aşık olmamıştım ki.. o'na aşık olmuştum. duymazdı belki beni, tanımazdı ya da. ama orada olacağımı bilirdi. şimdi nerede olduğumu bilmesi gibi. istemez ya insan bazen en istediğini, istemiyorum en istediğimi. hayatımda oluşan büyük boşluğa rağmen istemiyorum. bir o'nun yokluğunu arıyorum, varlığını aramıyorken..
  
  kafa sikiyorum bir yandan, özür dilerim. beşiktaş değil mi? evet. hayat daha çok. hayat ne garip, en çok arzuladıkların en uzağında durmayı seçiyor. kapatıyor kendini sana. yine de, aslolan hayat.