ilkin

• "bunu kimse söylemedi belki düşündü". çünkü biz hepimiz dünyacanak kendimizi ve başkalarını kandırmakla meşguldük. artistik pozlarla fiyakalı roller kesiyorduk. bugün plazalarda, 100 yüzyıl önce bazaar'larda, 1000 yıl önce köy meydanlarında… mekanlar değişir insansılık değişmez. utanmadık hatasızmışız gibi yaşıyor görünmeye. çekinmedik korkularımızı saklamaya. korkuları kötüye kullanmaya meyilli leş kargaları her yerdeydi çünkü. sokak köpekleriyle girdiğimiz onur yarışlarının hepsini kaybediyorduk oysa, insancanak. sonra bir adam ortaya çıktı. çatır çatır yazdı. öncülleri de vardı elbette. başka türlü başka türlü dile getirildi aynı mahallenin benzer acıları. ama bu? bunu kimse söylemedi belki düşündü:
  
  "yanarım üşürüm berbat olurum
  hiçbir şeye yaramam
  ama yine de seni severim
  o zaman sen de beni sev"
  
  şimdi bütün 21. yüzyıl riyakarlıklarını ve soytarılıklarını bırakıp bu şiirin üzerinde yaşamaya gidiyorum. sizin olsun dünyalar. bir ruh lazım. “ilkin” diye seslenecem sana bayan b. , adın ne olursa olsun. bu ne çok aylak adamlık bu ne çok turgut uymazlık böyle. (nereye gidiyorum lan, yalan, en fazla ofis penceresinin camını açar yüzüme biraz rüzgar yer yine otururum işin başına, camına koyayım. )