the time that remains

• hani depresif dönemlerinde insanın zihninde en travmatik anıları art arda belirir ya, buda öyle bir film. elia süleyman'da bize daha az toplumsal daha çok kişisel geçmişinde patlak veren travmaları yansıtmaya çalışmış gibi geldi bana. sanki o bir cigara yakmış uzaklara dalmış, o absürt ve can yakan anılar geçiyor aklından ve sen onun zihnini görebiliyorsun. rast gele kâh yıllar sonrasına atlayarak belirirken anılar elia suleyman hep uzaklara dalmış kafası başka yerdeymiş gibi tepkisiz.
  
  yalnız zor bir filmdir. anavatanında hapis yaşamak kadar, yara bere içinde bir ruhun yerine kendini koymaya çalışmak kadar zor izlemesi.