metin altıok

• yakıldığı unutulmuş şair. (bkz: sivas katliamı)
  
  seni yakanların suçlarının sonsuza kadar unutulmasına karar verilmesinin üzerinden sadece saatler geçti. oysa bugün senin doğum günün, ölümünün başkalarınca yok sayıldığının ertesi günü.
  biz çok sık konuşuyoruz seni ve arkadaşlarını. peki başka ne mi yaptık? hiç. ama sizden sonra çok çalışanlar vardı, göğüslerine gere gere “kendi ilerilerine” koşanlar. cürüm nedir bilmeyenler, vicdanlarını aldıranlar vardı, onlar çok çalıştı. biz hiçbir şey yapmadık.
  ben eli kolu bağlanmış, sevdiğini kaybetmiş taze dul gibi oluyorum seni düşündükçe. bir arkadaşınla tanıştım, senden konuştuk, şiirlerini okuduk, ben ağladım. halbuki seninle hiç tanışmamıştık ama eski hayatlarımızda baba kızdık ya da sevgiliydik, belki de kardeş...
  dünyada felaketler bitmedi tabii, savaşlar oldu, depremler, soykırımlar... ama ben hiç senin o merdivende oturuşunu gördüğüm gibi ağlamadım.
  “amansız bir yurt yangınından bu düştü bizim de payımıza, iki hasret yumağıyız şimdi sen oradasın ben burada”
  iyiki doğdun metin abim...