tefvizname

• ezberledigim ilk "siir".
  
  evimizin duvarinda asiliydi. boyle acik yesil sert, karton gibi bir satih uzerine yazilmisti. okumayi soktugum her hecede karsisina gecip okumaya calisiyordum. turkce olmayan kelimeleri de koyun imamina soraraktan, birinci sinifin sonlarina dogru tamamen ogrenmistim, her kitasini. icinden cikamadigim, anlam veremedigim seylerde, mevla gorelim neyler, neylerse guzel eyler demek aliskanlik olmustu.
  
  az once dusunmekten bunaldigim bir an kendimi, "bir isi murad itme, hak’dandir o red itme, oldiysa inad itme, mevla gorelim neyler, neylerse guzel eyler." diye mirildanirken buldum. tek kelimeyi bile unutmamisim.
  
  mutlulugu sorusturup duruyoruz ya hani, mutluluk kucucuk anlarda gizli. kipir kipir oldum bir anda.