anneye kanser olduğunu söylemek

• çok zordur. hele ucundan bucağından sağlıkçıyım diye ortalarda geziyorsanız. her şey o kadar sıradan şekilde gerçekleşir ki. anne her zaman olduğu gibi tahlillerime, sonuçlarıma bir bakıver neymiş derdim der. bakarsınız yolunda değildir bazı şeyler. değerler ya acayip yüksektir, ya acayip düşük. bildiğiniz bütün kan ve tetkik değerlerini unutursunuz bir anda.
  
  biyolog kız kardeş aranır. ben mi yanlış yorumladım bir de sen baksana falanca çok yüksek olduğunda, fişmanca da düşükken bir de patalojik bulgularda metastaz?!! derken uzun bir sessizlik olur telefonda...
  
  ne yani, yok canım, film istenmiş mi, şu takip edilmiş mi derken doktorunu aramak gelir akla ve hemen o gece hastaneye yatırılır anne. ne olduğunu anlamaz anne. kanın düşük incelenecek diye saçmalanır ağız birliği edilip. ertesi gün her şey netliğe kavuşur, anneye meme kanseri teşhisi konur. ailesinde yaşayan tüm diğer kadınlar gibi..
  
  anne sorup durur ne zaman eve gideceğiz, daha bitmedi mi diye.. sen söyle der aile eşrafı, sen söyle, senin dilin döner... dönmez o dil, ağızda şişer..
  
  - anne bak şimdi bir şey söyleyeceğim sana ama üzülme, üzülme çünkü hemen müdahale edilecek.
  üzülme çünkü biliyorsun her şeyin çaresi var, hem biliyorsun ki anneannem, teyzelerim hep..
  gerisi gelmez bir türlü ses çatallanır, gözünü kırpmaktan korkarsın göz yaşını görmesin, daha çok üzülmesin diye..
  
  olsun der anne, - ne yapalım annemden miras, bari benden size kalmasa...
  o haliyle bile kızlarını düşünür anne, canının derdinde değil de annesinden ona kalan mirası kızlarına bırakmamanın derdinde..