neo realismo

• ikinci dünya savaşı sonrası ortaya çıkan, savaş sonrası günlük yaşamın zorluğunu, sıradan insanların yaşam sıkıntılarını anlatan akım. teknik olarak da her şey gerçekçiliğe yöneliktir. öyle abartılı teknikler kullanılmaz, kurgu yok gibi bir şeydir, aktörler genelde amatör veya yarı profesyoneldir, çekim yerleri stüdyodan ziyade sokaklardır. olaylarda neden sonuç ilişkisi zorunlu değildir holywood'un aksine. rastlantılar önemli rol oynar ve sonlar da genelde açıktır. holywood gibi bir bitiş hissine ulaşılmaz, çünkü gerçek hayat da böyledir, bir son hissi olmaz. ladri di biciclette en çok bilinen örneklerinden biridir herhalde.
  
  italyan yeni gerçekçiliği ile ilgili önemli bir not da bu dönemin yönetmenlerinin mussolini'nin faşist italyasında yetişmiş olmaları. aynı dönemdeki alman, sovyet sinemaları gibi devlet kontrolündeki diğer sinemaların aksine, mussolini italyan sinemasının gelişmesinde önemli rol oynamıştır. dünyanın ikinci film okulu açılıyor mussolini döneminde, centro sperimentale adıyla. bir de cinecitta diye bir film stüdyosu kuruluyor. ayrıca sinema propaganda amaçlı kullanılsa da naziler ya da komünist sovyetler kadar ağır bir baskıdan bahsetmek de zor. bu dönemde roberto rossellini, vittorio de sica, federico fellini gibi çok önemli yönetmenler yetişiyor.
  
  akımın sona ermesi ise o dönemin üçlü koalisyon iktidarının çökmesi, ve hristiyan muhafazakarların güçlenmesiyle oluyor. muhafazakarlar, bu akımı, italya'yı olduğundan kötü göstermekle, yönetmenleri de komünistlikle suçluyorlar. halkın da refah seviyesi bir nebze olsun artınca, bu akımın karamsarlığına olan ilgi azalıyor. holywood tarzı bir optimizm ilgi çekmeye başlıyor. ve italyan sineması ve holywood karışımı olan spaghetti western ortaya çıkıyor.