tom a la ferme

• genelde fransız filmlerinde rastlanan, mazoşist aşk teması izleyiciye net bir şekilde hissetirebilen dolan'ın yine kendisine hayran bıraktığı 4. filmi. diğer filmlerinde de olduğu gibi sahnelerin, dialogların güzelce seçilmiş müzikler eşliğinde aktığına, etkileyici bir sinematografiye bu sefer birazcık da noir havası eklenmesiyle şahit oluyorsunuz. önceki filmleri arasında belki de en efsanevi sahne, tango sahnesi sizi derinden vuruyor, büyük bir haz veriyor.
  
  fakat bazı durumlarda filmin geneline yayılmış "sis" sizi rahatsız edebiliyor. karakterlerin yaptıkları şeylerin sebebini, kökenini çoğu yerde kavrayamıyorsunuz. belki filmin son 15-20 dakikasında karşımıza çıkan sara bu sisi biraz kaldıran bir karakter oluyor.
  
  yine de bunun bir xavier dolan filmi olduğunu unutmamak lazım: renkler, müzikler ve verilmek istenen mesaj. bu üç unsuru o kadar derinden işliyor ki filmlerine, onlarla beraber, vasat denebilecek bir hikayeyi apayrı bir yere taşıyabiliyor. önümüzdeki yıllarda sinema dehası olarak anılacağını tahmin etmek zor değil. sıradaki filmini sabırsızlıkla bekliyoruz.