tekasür

• malın çokluğu, paranın çokluğu, eşyanın çokluğu, evladın çokluğu, ilmin/bilginin çokluğu, iyi niyetin/iyiliğin çokluğu, tevazunun çokluğu, ağırbaşlılığın çokluğu... her biri kulağa ne kadar da hoş geliyor. ama herhangi biriyle övünmek işin içine girdiğinde başlıyor günah. hangimiz söyleyebiliriz ki bunlardan herhangi biriyle dahi sesli olmasa da sessizce, kendi kendimize övünmediğimizi? tek bir ayetiyle bana hayatı sorgulatan suredir:
  
  "çoklukla övünmek, oyaladı sizleri. kabirlere varıncaya dek."