darülaceze

• "sokak hayvanlarına gösterdiğin ilgiyi ve sevgiyi huzurevindeki yaşlılara da göster" diye fırçaladı annem geçen hafta..
  
  ne yalan söyleyeyim başta çekindim. "nasıl davranmam gerekiyordu, ne konuşacaktım, eli boş gitmek olur muydu, vs vs" şeklinde kafamdaki tereddütlerle gittim bu hafta sonu. ziyaretimden 3 saat sonra otoparka yürürken "kafama sıçayım, bugüne kadar neredeydim" diye hayıflandım.
  
  daha kapıdan girer girmez gözlerinin içi gülen insanlar bunlar. tek beklentileri üç beş dakika da olsa yanlarında oturup hallerini hatırlarını soracak birileri. o kadar mutlu oluyorlar ki. çok ileri derecede demans teyzeler ve amcalar da var, ona rağmen ellerini öpünce ağlayıp beni de ağlattılar.. "haftaya gelirken ne getireyim" diye ısrarla sordum, hiç bir şey istemiyorlar. sadece bayramlarda seyranlarda değil, sıradan günlerde de hatırlanmak istiyorlar.
  
  beni sıska ve paçoz bulan rizeli cavidan teyze "çizum azicuk kilo al, haftaya süslen de gel daa, ha burda bekar bi doktor oğlum var, seni göstereyim" dedi. kısmet de çıkıyor benden söylemesi.
  
  anne, teşekkür ederim sana..