öleyazmak

• “hiç ölümden döndünüz mü?”
  yanıtımın doğrudan bu soruya karşı yöneltilmiş görünmesini istemem ben. ama bu türden soruların çok yararlı amaçlara hizmet ettiğini düşündüğüm gerçeğini de gizleyemem. çok basit, pratik bir nedenden ötürü. binlerce -yoksa yüz binlerce mi ve hatta milyonlarca mıydı?!- spermin arasından kazanan sperm olduktan sonra, rahmin o kutsal bekleme salonunda uzun süre bekledikten sonra, biraz da çok anormal şartlarda dünyaya geldikten sonra “her şeye rağmen yaşamaya çalışmak” denen buhranlı durumun ne derece önemli bir şey olduğunu açıklamadan edemem.
  
  özgürlük birey için vardır değil mi? yaşama hakkı ve bazen ölme hakkı. o farkında olmasa bile; ama oradadır ve şu ya da bu şekilde bir çöp yığınıymışçasına çarçur edilmiştir; kaybolmuş, unutulmuştur. o en çok özlediğimiz ve en esasa dair şeye had safhada arzu diyebiliriz. intiharcıl bir adamın okyanusa attığı ayak seslerindeki yokedici arzu. kendine dönüklüğün ve kontra özgürlüğün nihai kertesi.
  
  ve sizi ölüme çeken şeyi bertaraf ettikten sonra, o karanlık ruh halinden sıyrıldıktan sonra
  - ki bu öleyazdığınız anlamına gelir, tebrikler- yapmanız gereken, alelade ya da aptalca olsa bile; o tek, temel, bütünüyle yok edici şeyi son sınırına kadar takip eden olarak, ucuna geldiğiniz ve belli bir ölçüde yaşadığınız ölüm duygusu sayesinde bayağı ve dünyevi olanı bundan sonra daha keyifli yaşamak olacaktır. öleyazmak çöldeki her şey biterken bulunan suya benzer ya da boğulmakta olan biri için bir nefeslik havaya.
  
  bir ipin ucunda, bir bakkal dükkanında, 18 yaşındaki kuzenim sabahın köründe inmiş ipi takmış boynuna. nedeni kendi yaşlarında bir genç kız. her yaşta yakalanabiliyor insanlar yaşam krizine. o kriz anında urgan uçlarında kendini sallayıp hayatına son verenlerden biri olmak istemişti kuzenim. ve fakat tam bunu yapacakken çılgın, birden boynundaki ağırlıktan rahatsız olmuş. panik halinde ve çokça gözyaşı içinde çekivermiş ipi. kapıdan içeri girdiğimde yerde kuzenim. ağlıyor, tepede bir ip hafif hafif sallanıyor. öleyazmanın henüz 20. dakikası. hayata devam ediyor.
  
  söylemesi çok zor ama size yalan söyledim.
  bu bir yalan çünkü kuzenim gerçekten başardı bunu. kendini öldürdü! neden böyle yazdım? çünkü bu durumu kabullenmek çok zor. hala. öyle olsun istedim. ama yazdıklarım bu nafile yanılgıyla akacakken birden makas değiştirdi. bu yazı alanını kişisel yüklerle ağırlaştırmak istemezdim ben. ama oldu bir kere. keseyim en iyisi… kalsın böyle..